Λόγος Κατηχητήριος ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (2024)
Ἐπιμνημόσυνη δέηση γιὰ τὸν Καρδινάλιο König καὶ 60ὴ ἐπέτειος τοῦ Ἱδρύματος «Pro Oriente»
Κυριακὴ τοῦ Τελώνου στὸν Ἱ.Ν. Ἁγίου Γεωργίου Βιέννης

Ἡ θεολογικὴ κατανόηση τῆς Ἱεραποστολῆς δὲν εἶναι ἀπαραίτητη μόνο γιὰ τοὺς   θεολόγους καὶ τοὺς κληρικούς. Ἔχει ἀποφασιστικὴ σημασία γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Κάθε ὀρθόδοξος χριστιανὸς πρέπει νὰ μάθει καὶ νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ Ἱεραποστολὴ δὲν ἀποτελεῖ συμπλήρωμα ἤ παράρτημα τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας δραστηριοτήτων, ἀλλὰ βασικὴ ἔκφραση τῆς πίστεως μας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας αὐτοσυνειδησίας. Καὶ ἀκόμη ὅτι Ἱεραποστολὴ δὲν σημαίνει φυγὴ ἀπὸ τὸ γεωγραφικὸ ἤ κοινωνικὸ χῶρο μας πρὸς ἄγνωστες ἐξωτικὲς χῶρες, ἀλλὰ σταθερὸ προσανατολισμὸ πρὸς τὸ κέντρο τῆς χριστιανικῆς ἐμπειρίας, τὴν οὐσία τῆς πίστεὼς μας, τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀγάπης καὶ τῶν χριστιανικῶν προσδοκιῶν, ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ στὴν παγκόσμια καὶ ἐσχατολογικὴ προοπτικὴ του.

Γιὰ νὰ διατηροῦμε τὸ ἱεραποστολικὸ ὅραμα ζωντανὸ καὶ τὴ συναφῆ ἐπίγνωση πάλλουσα, χρειάζεται νὰ στοχαζόμαστε «ἔτι καὶ ἔτι» τούς «θεολογικοὺς λόγους» σχετικὰ μὲ τὴν Ἱεραποστολή. Ἐδῶ θὰ περιοριστοῦμε σὲ τρία μόνο θεμελιακὰ θεολογικὰ σημεῖα (Ι), προσθέτοντας δύο βασικὲς διευκρινίσεις (ΙΙ).

 

 

Ι

ΘΕΜΕΛΙΑΚΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ

1. Ἡ τριαδολογικὴ διάσταση

Τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ Θεός ὡς Τριὰς Ἁγία, ὡς Ἀγάπη. Ἡ ἀφετηριακὴ κατανόηση τῆς χριστιανικῆς Ἱεραποστολῆς βασίζεται ἀκριβῶς στὸ μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὄντας ἀγάπη ὁ Θεὸς ἐπεκτείνει τὴν ἀγάπη Του σ’ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, σ’ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία. Ἀφετηριακὸ σημεῖο γιὰ κάθε ἀποστολικὴ δραστηριότητα παραμένει ἡ ὑπόσχεση καὶ ἐντολὴ τοῦ ἀναστάντος Κυρίου στὴν Τριαδική της προοπτική: «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. …Λάβετε πνεῦμα ἅγιον» (Ἰω.20:21-22). Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Υἱοῦ. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱόν του τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» ( Ἰω.3:16). Ὁ Υἱὸς ἀποστέλλει στὴ συνέχεια τοὺς μαθητές Του μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ νὰ καλέσουν ὅλα «τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα» (Ἰω. 11:52) στὴ Βασιλεία Του. Ὅλοι οἱ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντες ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης, νὰ μετάσχουν στὴ ζωὴ ἀγάπης τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀκτινοβολεῖ καὶ ζωογονεῖ τὴν κτίση, πρέπει νὰ μεταμορφώσει τὰ πάντα, νὰ ὑψωθεῖ «ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν καὶ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς».

Ἡ ἀποστολὴ τοῦ Υἱοῦ συνιστᾶ τὴν ἔναρξη καὶ προσδιορίζει εἰδικότερα τὴ χριστιανικὴ Ἱεραποστολή. Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀπλῶς ἀναγγελία, ἀλλὰ γεγονός, τὸ κατεξοχὴν γεγονὸς τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ποὺ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὸ ἔσχατο τέλος, γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐξελίξεως τοῦ κόσμου. Πρόκειται γιὰ πρόσληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, γιὰ τὴν ἀνάπλασή της μέσα στὴ ζωὴ ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ αὐτὴ ἡ πρόσληψη ἐν ἀγάπῃ, ἡ συνεχὴς μεταφορὰ ζωῆς ἀγάπης, ἡ ἀναδημιουργία τῶν πάντων στὸ φῶς τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, συνεχίζεται μέσα στὸν χρόνο καὶ στὸν χῶρο μὲ τὴν Ἱεραποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀποφασιστικὸς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη Ἱεραποστολὴ παραμένει ὁ σύνδεσμος «καθώς», ποὺ ὑπάρχει στὸ Ἰω. 20:21. Στὰ ἴχνη Μου ὀφείλετε νὰ βαδίσετε, τονίζει ὁ Χριστός, τὸ ὑπόδειγμά Μου νὰ μιμηθεῖτε. Τὸ Χριστολογικὸ δόγμα καθορίζει τὸν τρόπο τῆς συνεχιζόμενης ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἀποστολῆς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τὸ οὐσιαστικὸ στὴν Ἱεραποστολὴ δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ κάποιος ἀναγγέλλει, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ζεῖ, αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος εἶναι. Τὸ «ἐν Χριστῷ εἶναι» ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς Ἱεραποστολῆς. Καὶ ὁ ἄνθρωπος «γίνεται» μένοντας ἐν τῷ Χριστῷ. Αὐτὸς δὲ μὸνον ὁ ἄνθρωπος καρποφορεῖ. «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» ( Ἰω.15:5).

Στὴν ἀποστολὴ τοῦ Υἱοῦ συμμετέχει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ ἐνανθρώπιση συντελεῖται, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Πιστεύω, «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου». Τὸ Πνεῦμα συνεργεῖ μὲ ὅ,τι καλύτερο ὑπάρχει στὸ ἀνθρώπινο γένος: τὴν Παναγία Παρθένο, ἡ ὁποία ἀνεπιφύλακτα καὶ χαρούμενα ὑποτάσσεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, γιὰ τὴν πραγμάτωση τῆς ἀποστολῆς τοῦ Υἱοῦ. Τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς σφραγίζει στὸν Ἰορδάνη τὴν ἔναρξη τοῦ δημοσίου κηρύγματος τοῦ Υἱοῦ. Ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καὶ ὡς βιαία πνοὴ συνιστᾶ τὴν Ἐκκλησία, μεταποιώντας τοὺς φοβισμένους μαθητὲς σὲ ἡρωικοὺς ἀποστόλους, πλήρεις θείου φωτισμοῦ, γνώσεως καὶ δυνάμεως∙ δημιουργεῖ τὴν Ἐκκλησία, μεταμορφώνοντας τὰ ἄτομα σὲ κοινότητα προσώπων, μία ἀνοικτὴ κοινωνία μὲ παγκόσμιες εὐθύνες. Τὸ Πνεῦμα ἀδιάκοπα ζωογονεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ κάθε μέλος της, μεταμορφώνοντάς το σὲ ζωντανὸ κύτταρο τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, κάνοντάς το ἱκανὸ νὰ μετέχει στὴ συνεχιζόμενη ἀποστολή Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Οἱ ἐνέργειες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε προσωπικές∙ ἀπὸ τὸν Πατέρα διὰ τοῦ Υἱοῦ ἐν τῷ Πνεύματι. Ἡ Τριαδικὴ πίστη καὶ σκέψη βρίσκεται στὸ βάθος τοῦ στοχασμοῦ καὶ τῶν ἐνεργειῶν μας. Ἡ Ἱεραποστολή, ὅπως καθετὶ στὴν ὀρθόδοξη ζωή, πραγματοποιεῖται «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Εἶναι μετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, οὐσιαστικὴ ἔκφραση τῆς ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας, κραυγὴ ἐν ἔργῳ, γιὰ τὴν πλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς,

«ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς». Ἡ Τριαδικὴ πίστη πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε παροῦσα στὸ βάθος τῶν ἱεραποστολικῶν μας σκέψεων καὶ ἐνεργειῶν.

 

2. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ διάσταση

Ἡ ἀνάπτυξη τῆς ὀρθόδοξης ἱεραποστολικῆς συνειδήσεως συμβάλλει στὴ βαθύτερη κατανόηση τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί, ἀντιστρόφως, ἡ βαθύτερη κατανόηση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας ἐνδυναμώνει τὴν ὀρθόδοξη ἱεραποστολικὴ συνείδηση. Σὲ μία ἐποχή, ὄπου ὑπῆρχαν τόσοι ὅροι προσδιοριστικοὶ τῶν διαφόρων θρησκειακῶν κοινοτήτων καὶ ὁμάδων, οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ γιὰ νὰ καθορίσουν τὴν αὐτοσυνειδησία τους διάλεξαν τὴ λέξη «ἐκκλησία», ποὺ δήλωνε τὴ συνέλευση ὁλόκληρου τοῦ δήμου. Στὴ νέα πραγματικότητα, τὴ νέα ἐσχατολογικὴ «πόλη», ποὺ οἰκοδομήθηκε πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, ὁ καλῶν εἶναι ὁ Θεὸς καὶ «δῆμος» ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη. Πρόκειται γιὰ τὴν καθολικὴ «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ». Ὅταν ἡ νέα κοινότητα, τὴν ὁποία συγκάλεσε ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ἐπέλεγε ὡς αὐτοπροσδιορισμό της τὴ λέξη «ἐκκλησία» –σὲ ἐποχὴ μάλιστα, ὅπου δέσποζαν οἱ αὐτοκρατορίες καὶ βασιλεῖες–,ὑπογράμμιζε τὴν ὑπεύθυνη συμμετοχὴ ὅλων τῶν μελῶν της γιὰ τὴ ζωή, τὴν πορεία, τὴν ἐξέλιξή της.

Ἀνήκουμε στὴν «καθολικὴ Ἐκκλησία», ποὺ ἀγκαλιάζει τὰ πάντα, ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ὅλη τὴ ζωή, ὅλο «τὸ ἀνθρώπινο». Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τονίζουμε τὴν παράδοση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὴν καθολικὴ Ἐκκλησία μιᾶς συγκεκριμένης πόλεως, νοεῖται «ἡ Ἐκκλησία», ἡ παροῦσα στὸ πλήρωμά της σὲ κάθε εὐχαριστιακὴ τοπικὴ σύναξη. Ὅπως ὁ Χριστὸς ὁλόκληρος εἶναι παρὼν στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία, τὸ μυστικὸ Σῶμα Του, εἶναι πλήρης στὴν τοπική, «καθολικὴ» Ἐκκλησία. Ἡ βασικὴ ὅμως αὐτὴ θέση δὲν καταργεῖ τὴν ἄλλη μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ ὁρίζοντας τῶν Ἀποστόλων ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὑπῆρξε ἡ οἰκουμένη ὁλόκληρη, ὅτι τὸ ἀποστολικὸ ὅραμα ἦταν ἡ μεταφορὰ τοῦ Εὐαγγελίου «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», ἡ πρόσκληση ὅλων τῶν ἐθνῶν στὴν Ἐκκλησία. « Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 28:19).

Συνεπῶς, καμμία τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν δικαιοῦται νὰ νέμεται τὴ χριστιανικὴ παράδοση μόνη της, σὰν ἀποκλειστικὸ θησαυρό της. Βασικὸ χρέος τῆς κάθε τοπικῆς «καθολικῆς» Ἐκκλησίας παραμένει τὸ νὰ τὴ ζεῖ καὶ νὰ τὴν προσφέρει «καθολικά», εἰρηνικά, ἀποφασιστικά, μὲ προοπτικὴ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἡ λέξη Ὀρθόδοξος ἦταν ἀρχικὰ ἐπίθετο: «ὀρθόδοξος καθολικὴ Ἐκκλησία»∙ ἀληθινὰ «καθολικὴ» Ἐκκλησία, μὲ ὀρθὴ δόξα, μὲ ὀρθὸ δόγμα καὶ μὲ τὶς δύο ἔννοιες ποὺ σημειώθηκαν προηγουμένως. Ἡ διπλῆ αὐτὴ ὄψη τῆς ἔννοιας τῆς καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀνάγκη νὰ κατανοηθεῖ βαθύτερα καὶ νὰ τονισθεῖ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις.

Οἱ Ὀρθόδοξοι καλούμεθα νὰ βιώσουμε συνεπέστερα τὴν «ἀποστολικότητα» τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι μόνον τονίζοντας τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ καὶ βιώνοντας τὴν ἀποστολικὴ δυναμικὴ καὶ αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας∙ τονώνοντας τὸ ἀποστολικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀποστολικὴ εὐθύνη ὅλων τῶν πιστῶν. Ὁμολογώντας ὅτι πιστεύουμε «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», δηλώνουμε ταυτόχρονα τὸ χρέος μας καὶ ὑποσχόμαστε συμμετοχὴ στὴν ἀποστολή της. Ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες, ὡς ζωντανὰ μέλη της ὀφείλουμε νὰ συνεχίσουμε τὸ σωτήριο ἔργο Του γιὰ τὴν ἀνάπλαση ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητος.

Κέντρο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς καὶ ἱεραποστολικῆς ζωῆς εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία, διὰ τῆς ὁποίας συσσωματούμεθα ἐν Χριστῷ. Μετέχοντας στὴ ζωή Του συμμετέχουμε στὴν ἀποστολή Του. Τὸ «μένειν» ἐν τῷ Χριστῷ ἐκφράζεται μὲ συνεχῆ πορεία στὰ ἴχνη Του. «Ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησεν, καὶ αὐτὸς οὕτως περιπατεῖν» (Α´ Ἰω. 2:6).

Ἡ ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, ἐσωτερικὴ ἤ ἐξωτερική, ἀπὸ τὴ φύση της εἶναι ἐκκλησιαστική. Δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ ὡς ἀτομικὴ ἤ ὁμαδικὴ δραστηριότητα, ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι διακονοῦν σ᾽αὐτήν, τὴν Ἐκκλησία διακονοῦν, τὴν Ἐκκλησία εκπροσωποῦν, τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ μεταφυτεύουν. Κανεὶς δὲν σώζεται μόνος του∙ κανεὶς δὲν προσφέρει μόνος του τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Σώζεται μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ ὅ,τι μεταφέρει τὸ πράττει ἐξ ὀνόματός της.

 

3.Παγκόσμια, ἐσχατολογικὴ προοπτικὴ

Μετέχοντας στὴν Ἱεραποστολὴ συμμετέχουμε σ’ ἕνα θεῖο σχέδιο, ποὺ βρίσκεται ἐν ἐξελίξει καὶ ἔχει παγκόσμιες διαστάσεις. Ἤδη κινούμεθα στὴν ἐσχατολογικὴ ἐποχή. Μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἔκχυσή Του στὸν κόσμο, μὲ τὴν συνεχῆ παρουσία Του, ἐγκαινιάσθηκε μία νέα κίνηση ἀναπλάσεως τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἀνυψώνει τὴν ἀνθρωπότητα καὶ μεταμορφώνει τὸ σύμπαν. Ἡ Ἱεραποστολὴ ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιὰ τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ… καὶ τότε ἤξει τὸ τέλος» (Ματθ. 24:14). Ἀλλὰ καὶ ἡ τελικὴ Κρίση εἶναι ἕνα παγκόσμιο γεγονός. «Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 25:32). Τὰ πάντα στὴν ἐσχατολογικὴ ἐποχὴ ἀφοροῦν ὅλη τὴν οἰκουμένη. Συγχρόνως βασικὸ στοιχεῖο τῆς Κρίσεως παραμένει ἡ ἔκπληξη, ἡ θραύση τῶν κοινῶς παραδεδεγμένων. Τόσο «οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες», ὅσο καὶ «οἱ τὰ φαῦλα πράξαντες» δὲν εἶχαν ποτὲ ὑπολογίσει ὅτι κριτήριο καὶ βάση τῆς ἀποφάσεως τοῦ Κριτοῦ θὰ ἦταν ἡ ταύτιση τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς κατατρεγμένους τῆς γῆς. «Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25:40). Ἡ συμπαράστασή μας στοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντες ὅλης τῆς γῆς εἶναι οὐσιαστικὰ συνάντηση μὲ τὸν δι᾿ ἡμᾶς παθόντα Κύριο. Αὐτὴ ἡ πλευρὰ κάνει τὴν χριστιανικὴ ἐσχατολογία ἀδιάκοπα ἐπαναστατική, ἱεραποστολικὴ καὶ ἐπίκαιρη.

Ὄχι μόνον ἡ βασανισμένη ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ ἡ κτίση ὁλόκληρη μετέχει μὲ τὴ χριστιανικὴ Ἱεραποστολὴ στὴν ἀποκατάσταση, ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ ξαναβρίσκει (ἐφόσον ἡ κτίση περιέχει τὴν ἀνθρωπότητα) τὸν προορισμό της, δοξάζοντας τὸν Θεό. Ὅλος ὁ κόσμος, σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξη σκέψη, ὁδηγεῖται σὲ μεταμόρφωση. Τὸ σύμπαν ὁλόκληρο ἔχει κληθεῖ νὰ εἰσέλθει στὴν Ἐκκλησία, νὰ γίνει Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ μεταβληθεῖ κατόπιν, στὴ συντέλεια τῶν αἰώνων, σὲ οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ κέντρο τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ χῶρος ὅπου ἀποφασιστικὰ καθορίζεται ὁ προορισμός του» (Β. Λόσκυ).

Κάθε τι ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει, τὸ ἔχει γιὰ χάρη τοῦ σύμπαντος κόσμου. Τὸ ἀκτινοβολεῖ καὶ τὸ προσφέρει μεταμορφώνοντας «τὰ πάντα». Ὅλος ὁ κόσμος, ὄχι μόνον τὸ ἀνθρώπινο, ἀλλὰ τὸ σύμπαν ὁλόκληρο μετέχει στὴν παλινόρθωση ποὺ ἔχει συντελεσθεῖ μὲ τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπαναυρίσκεται στὸν προορισμό του δοξάζοντας τὸν Θεό.

Μὲ τὴν ἰδέα ποὺ κυρίως ἀναπτύσσουν οἱ Ἕλληνες Πατέρες, ὅτι τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο ὀφείλει νὰ συμπεριλάβει ὁλόκληρο τὸν κόσμο στὴν ἀνύψωσή του πρὸς τὸν προσωπικὸ Θεό, προσδιορίζεται ὁ ἰδιαίτερος σεβασμὸς ὄχι μόνο στὸ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀλλὰ σ᾽ ὅλη τὴν κτίση. Τὰ πάντα πρόκειται νὰ ἀνακεφαλαιωθοῦν ἐν Αὐτῷ ( Ἐφεσ. 1:10). Τὰ πάντα θὰ βροῦν τὸν λόγο τους, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, «τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς». Σ᾽ αὐτὸ τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ συμμετέχουμε ὅταν ἐργαζόμαστε ἱεραποστολικά. Τοῦτο τὸ ὅραμα μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ ὁποιαδήποτε κλειστή, ἀτομιστικὴ εὐσέβεια καὶ δίνει στὴν Ἱεραποστολὴ μία παγκόσμια, ἐσχατολογικὴ προοπτική.

 

ΙΙ

ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Καὶ τί θὰ γίνει μὲ «τὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας μας», αὐτὰ ποὺ διαπιστώνουμε γύρω μας, στὴ χώρα μας καὶ γενικὰ στὶς πατροπαράδοτα χριστιανικὲς χῶρες, τόσο στὴν Εὐρώπη, ὅσο καὶ στὴν Ἀμερική. Θὰ περιορισθοῦμε σὲ δύο διευκρινήσεις, ἐξηγώντας συνοπτικὰ πῶς ἐννοοῦμε τὴν Παγκόσμια Ὀρθόξη Ἱεραποστολὴ στὶς μέρες μας.

1. Δὲν ὑποστηρίζουμε μία ρομαντικὴ «ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολή», ἀλλὰ ἀναφερόμαστε στὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας, στὴν παγκοσμιότητα καὶ τὴν πληρότητά της. Στὶς διάφορες ἀντιρρήσεις καὶ τὰ ἐπιχειρήματα σχετικὰ μὲ τὶς προτεραιότητες τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἡ καλύτερη καὶ ὁριστικὴ ἀπάντηση εἶναι ἡ τελευταία ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, αὐτὴ ποὺ ἔδωσε προτοῦ ἀφήσει τὴ γῆ, ὅπως μᾶς μεταδόθηκε ἀπὸ τὸν πρῶτο Ἕλληνα θεολόγο, τὸν ἀπόστολο καὶ εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ (Πράξ. 1:8): «… καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἒν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Ἡ ἐντολὴ καλύπτει τὸ τοπικὸ καὶ τὸ παγκόσμιο. Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει δίλημμα∙ δὲν ὑπάρχει διαζευτικὸ «ἢ … ἤ». Ἀναγκαῖα εἶναι καὶ τὰ δύο, «καὶ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνο». Καὶ ἡ ἐσωτερικὴ καὶ ἡ ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολή.

Δὲν δικαιούμεθα νὰ περιοριστοῦμε στὰ ἐσωτερικά μας προβλήματα. Ὀφείλουμε νὰ ἐπεκτείνουμε τὸ ὅραμα καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας πρὸς τὴν παγκόσμια κοινότητα ποὺ γεννιέται στὶς μέρες μας. Κανεὶς σήμερα δὲν εἶναι περισσότερο ρεαλιστὴς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ σκύβουν πάνω στὰ ἀνθρώπινα προβλήματα καὶ τὶς προκλήσεις, τὸν ἀνθρώπινο προορισμό, ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, μὲ μία παγκόσμια προοπτικὴ στὴ σκέψη καὶ τὴν ἀγάπη τους. Σύνολη ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ μεταδίδει τὸ Εὐαγγέλιο στὸν κόσμο ὁλόκληρο, στοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν, καὶ νὰ ἐκδηλώνει ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ὅλο ἄνθρωπο, γιὰ κάθε ἔκφραση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Καιρὸς νὰ μάθουμε νὰ ἐνεργοῦμε στὸ πλαίσιο τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, διατηρώντας μία παγκόσμια καὶ ἐσχατολογικὴ προοπτική.

2. Ἡ κάθε τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα, ἐφόσον συμμετέχει στὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλει νὰ συμμετέχει στὸν πόνο καὶ τοὺς ἀγῶνες τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, σ᾽ ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τῆς γῆς. Βεβαίως, μία τοπικὴ Ἐκκλησία παρουσιάζει τὰ δικά της χαρακτηριστικά∙ καὶ μὲ αὐτά ἀκριβῶς τὰ ἰδιαίτερα χαραχτηριστικά της καλεῖται νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ καὶ νὰ δίνει τὴν μαρτυρία της. Συγχρόνως ὅμως, ἀποτελεῖ ἀνάγκη καὶ καθῆκον γιὰ κάθε ἐπαρχία καὶ ἐνορία, νὰ βιώνει τὴν παγκοσμιότητα, ὅσο καὶ τὴν τοπικότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ εἶναι αὐθεντικὰ «καθολική», ὀφείλει νὰ ἐργάζεται καὶ νὰ προσεύχεται γιὰ τὶς περισσότερο στερημένες χῶρες, γιὰ τὶς περιοχὲς ὅπου οἱ ἄνθρωποι πεινοῦν γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἡ χριστιανικὴ παρουσία εἶναι ἀντιληπτὴ ἢ ἐντελῶς ἀνύπαρκτη. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι περιμένουν ἀκόμα ν᾽ ἀκούσουν τὸ Εὐαγγέλιο.

Τονίζοντας τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε χώρα εἶναι χῶρος Ἱεραποστολῆς, ὀρθῶς περιλαμβάνουμε σ᾽ αὐτὲς καὶ τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα μας. Ὅμως, ἡ σκέψη ὅτι δὲν ὑπάρχει τώρα πιὰ ἀνάγκη «ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς», ὅτι ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὑπεύθυνη μονάχα γιὰ τὴν δικὴ της δικαιοδοσία, εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη. Ὁσάκις μία ἐπισκοπὴ ἤ ἐνορία ἀπορροφᾶται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὰ δικά της ἐνδιαφέροντα, ἐπέρχεται πνευματικὸς μαρασμός. Ὅποιος κλείνεται στὸν ἑαυτό του καὶ ἀπομονώνεται, χάνει τὸν ἑαυτό του. Πρόκειται γιὰ ἕνα νόμο πνευματικό, ποὺ ἰσχύει γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀτόμου, τῆς κοινότητος, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς μικρότερες ἤ μεγαλύτερες ἑνότητες, εἴτε κράτος εἶναι αὐτὲς εἴτε ἔθνος ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ἡ μέριμνα καὶ ἡ ἄσκηση τῆς Ἱεραποστολῆς εἶναι μία ἐσωτερικὴ ἀνάγκη γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν τὴν ἀρνηθοῦμε, δὲν ἀρνούμεθα ἁπλῶς μιὰ ὑποχρέωση. Ἀρνούμεθα τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Μὲ τὴν Ἱεραποστολὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κινητοποιώντας τὴν ἀγάπη τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων, ἐπεκτείνεται ἀδιάκοπα∙ μὲ προοπτικὴ τὴ μεταμόρφωση τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ἑορτολόγιο


Καμία εκδήλωση σήμερα!
Previous MonthNext Month
Μάρτιος 2024
Δευ Τρι Τετ Πεμ Παρ Σαβ Κυρ
6
17
Ημερομηνία : 17/3/2024

Ἐπὶ τὰς πηγάς /
Zu den Quellen


17. März 2024: Sonntag des Käseverzichts

Schriftlesungsarchiv

Previous MonthNext Month
Μάρτιος 2024
Δευ Τρι Τετ Πεμ Παρ Σαβ Κυρ
1
Ημερομηνία : 1/3/2024
2
3
4
5
6
Ημερομηνία : 6/3/2024
7
8
Ημερομηνία : 8/3/2024
9
10
18
Ημερομηνία : 18/3/2024
19
Ημερομηνία : 19/3/2024
20
Ημερομηνία : 20/3/2024
21
Ημερομηνία : 21/3/2024
22
Ημερομηνία : 22/3/2024
27
Ημερομηνία : 27/3/2024
28
Ημερομηνία : 28/3/2024
29
Ημερομηνία : 29/3/2024

Ἡ συμβολή σας


Μέ τήν ἱστορική γιά τόν Ἑλληνισμό στήν Αὐστρία σημασία καί τή πλούσια δραστηριότητα στό φιλαν-θρωπικό, ἀνθρωπιστικό καί πολιτιστικό ἐπίπεδο, ἡ Μη- τρόπολη Αὐστρίας στρέφε- ται σέ ἐσᾶς ἀναζητώντας ἐνίσχυση στό ἔργο της. 

Ἐνημερωθεῖτε!

Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ

St. Andrä am Zicksee

Δεν υπάρχει προσεχές εκδήλωση
Legetøj og BørnetøjTurtle