Ἕρμυλος καὶ Στρατόνικος (Ἰανουαρίου 13)

Πόθεν οὗτοι οἱ ἅγιοι ἀγνοοῦμεν. Τοῦτο μόνον οἱ Συναξαρισταὶ παρέδωκαν, ὅτι ἐπὶ Λικινίου (307-323) τὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου διῆλιον· καὶ ὁ μὲν Ἕρμυλος ἦν διάκονος, ὁ δὲ Στρατόνικος φίλος αὑτοῦ. Συλληφθεὶς ὁ Ἕρμυλος καὶ τὸν Χριστὸν ὁμολογήσας ἐδάρη ἀπηνῶς, ἐμωλωπίσθη καθ' ὅλον τὸ σῶμα, διετρυπήθη διὰ ξιφῶν τὴν κοιλίαν καὶ ἔκειτο ἡμίθνητος· ἐκεῖ παριστάμενος ὁ Στρατόνικος ἐδάκρυσεν ἐκ τῶν παθημάτων τοῦ φίλου του καί, προδοθεὶς ἐκ τῶν δακρύων ὡς ὁμόφρων αὑτοῦ, συνελήφθη καὶ ὡμολόγησεν εἶναι χριστιανός· ὅθεν μαστίζεται καὶ τύπτεται καὶ ρίπτεται μετὰ τοῦ Ἕρμυλου ἐν τῷ ποταμῷ Ἴστρω, ὅπου τὸ μακάριον τέλος ἐδέξαντο. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ εὐκτηρίῳ οἴκῳ τοῦ ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, τῷ ὄντι ἐν τῇ Ὀξείᾳ καὶ ἐν Φιρμουπόλει καὶ ἐν τοῖς Σπουδαίου.

Ἡ σαργάνη ναῦς Ἑρμύλῳ Στρατονίκῳ
κοινὸν κατάπλουν εἰς βυθὸν ποιουμένοις 
Ἕρμυλον * ἠδ' ἑτάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ἴστρος

[*Ἑρμῦλον Λ].

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας