Ὀνομαστική ἑορτή τοῦ Καθηγουμένου Παϊσίου τῆς Ι. Μονῆς Ἁγίας Σκέπης

Τήν Κυριακή Ε΄ Ματθαίου καί μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἤτοι τήν 12ην Ἰουλίου 2020, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας κ. Παΐσιος ἐπισκέφθηκε τήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Σκέπης καί προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας πλαισιούμενος ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου καί Καθηγουμένου αὐτῆς Παϊσίου Jung, καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Θεοκλήτου, μέ ἀφορμή τήν ὀνομαστική ἑορτή τοῦ Καθηγουμένου. 

Στό κήρυγμά του ὁ Θεοφιλέστατος, ἀναφέρθηκε στήν θεραπεία τῶν δύο δαιμονιζομένων ἀπό τόν Κύριο καί τήν κατάσταση πού περιέρχεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν καταληφθεῖ ἀπό τόν διάβολο. Οἱ δύο ἄνθρωποι ἦσαν «χαλεποί λίαν», ἀποκομμένοι ἀπό τήν κοινωνία, εἴχαν καταντήσει μάστιγα τῆς περιοχῆς. Κανείς δέν τολμοῦσε νά πλησιάσει ἄφοβα ἐκεί ὅπου αὐτοί περιπλανούνταν. Ὅπου κυριαρχεί ὁ διάβολος, σκορπᾶ τό φόβο καί τή δυστυχία. Δέν ὑποχωρεῖ σέ καμιά κοσμική δύναμη. Μόνο τήν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τρέμει καί φοβάται. Ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ὁ τρομερός δυνάστης καί τύραννος γίνεται ἀδύναμο νήπιο καί ἀνίσχυρος ἀντίπαλος. Κατά τήν βιβλιοπατερική παράδοση ὁ διάβολος δέν εἶναι προσωποποίηση τῶν παθῶν, ἀλλά πρόσωπο πού δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό ὡς ἄγγελος καί ὅταν ἔχασε τήν κοινωνία μαζί Του ἔγινε σκοτεινό πνεύμα, διάβολος. Ὁ διάβολος, ὡς πρόσωπο, ἔχει αὐτεξούσιο, δηλαδή ἐλευθερία, τήν ὁποία δέν παραβιάζει οὔτε καί καταργεῖ ὁ Θεός.

Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεού, σύμφωνα μέ τή βούλησή Του, δέν καταργεῖ τήν ἐλευθερία τῶν λογικῶν ὄντων. Ἔτσι ἀφήνει τόν διάβολο νά ἐργάζεται τό κακό, ἐπειδή εἶναι πρόσωπο. Ὅμως περιορίζει τό καταστρεπτικό του ἔργο μέ τήν ἀγάπη καί τήν φιλανθρωπία. Ἔτσι ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοεῖ, τόν συγχωρεῖ καί μέ τόν τρόπο αὐτό περιορίζει τό βασίλειο τοῦ πονηροῦ. Ἡ τελική ὅμως κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου θά γίνει κατά τήν Δευτέρα Παρουσία.

Τό ἔργο τοῦ διαβόλου εἶναι καταστρεπτικό. Μισεῖ ὑπερβολικά τόν ἄνθρωπο καί ὁλόκληρη τήν δημιουργία. Διακατέχεται ἀπό ὑπερβολική θανατηφόρο μισανθρωπία. Ὁ σατανάς κατόρθωσε μέ ἀπάτη καί δόλο νά ὑποδουλώσει στά πάθη καί τήν ἁμαρτία τόν ἄνθρωπο. Καί ἡ αἰτία πού τόν ὁδήγησε στήν πράξη αὐτή ἧταν ὁ φθόνος. Φθόνησε ὁ διάβολος τόν Ἀδάμ, γιατί τόν ἔβλεπε νά διαμένει στόν χώρο τῆς ἀκέραιας καί ἀναφαίρετης ἀπολαύσεως, τόν Παράδεισο.

Ἐπίσης ὁ διάβολος προσπαθεῖ μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις νά πείσει τόν ἄνθρωπο πώς δέν ὑπάρχει, γιά νά μπορέσει ἔτσι ἀργότερα νά κυβερνά τή ζωή του. Τόν διαβεβαιώνει πώς εἶναι ἐλεύθερος ἀπό κάθε τί ἱερό καί ὅσιο, γιά νά τόν κάνει δούλο του καί νά τόν ὁδηγήσει σέ κακοτοπιές μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς του.

Στό κήρυγμα του ὁ Θεοφιλέστατος, ἀναφέρθηκε στόν βίο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Μίλησε γιά τόν πνευματικό του αγώνα, γιά τήν ἀγάπη του πρός τόν Χριστό καί τόν ἄνθρωπο. Στήν οὐσιαστική βοήθεια στούς ἀνθρώπους πού τόν συναντοῦσαν καί εἴχαν τόν πόθο καί τόν ζήλο νά ζήσουν πνευματικά. Καί τελειώνοντας ὁ Θεοφιλέστατος μετέφερε τίς εὐχές καί τήν πατρική ἀγάπη τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας στόν ἑορτάζοντα Καθηγούμενο ἀλλά καί τίς δικές του, εὐχόμενος ὁ ἐν Τριάδο δοξαζόμενος Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου Παϊσίου νά τόν στηρίζει, νά τόν ἐνδυναμώνει καί νά τοῦ χαρίζει ὑγεία, δύναμη καί πολλές εὐλογίες στόν Μοναχικό του δόλιχο.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Θεοφιλέστατος διένειμε τό ἀντίδωρο στό ἐκκλησίασμα, ἐνῶ ἀκολούθησε εόρτια δεξίωση στόν αὔλειο χώρο τῆς Μονῆς, ὅπου ὅλες κι ὅλοι εἶχαν τήν εὐκαιρία νά συνομιλήσουν μέ τόν Επίσκοπο καί τούς Πατέρες καί νά λάβουν τήν εὐλογία τους.