Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος οἱ αὐτάδελφοι (Ἀπριλίου 2)

Οὗτοι ἦσαν ἀδελφοὶ ἐκ μητρός, ἐκ τῆς Λυδίας καταγόμενοι κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286-305). Εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν ἐμυήθησαν ὑπὸ τοῦ μάρτυρος Παμφίλου ἐν Βηρυττῷ, ὅπου καὶ κατηγγέλθησαν εἰς τὸν ἄρχοντα Οὐρβανόν. Καὶ πρῶτος ὁ Ἀμφιανὸς τὸν Χριστὸν ὁμολογήσας, ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν, οἵτινες ἀφοῦ ἔχρισαν δι᾽ ἐλαίου τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἔκαυσαν, εἲτα ἐκρέμασαν ἐξωγκωμένον ἐκ τῶν λακτισμάτων· ἐπιμένοντα δὲ ἔτι ἐν τῇ ὁμολογίᾳ, ἔρροψαν εἰς τὴν θάλασσαν, ἔνθα εὗρε τὸ τέλος τοῦ μαρτυρίου. Ὁ δὲ Αἰδέσιος ἐξωρίσθη εἰς Ἀλεξάνδρειαν, καταδικασθεὶς εἰς τὴν ἀναγκαστικὴν ἐργασία τῶν μετάλλων τοῦ χαλκοῦ· ἀλλ᾽ ὅτε εἲδε τὸν ἄρχοντα Ἱεροκλέα νὰ βασανίζῃ σκληρῶς τοὺς χριστιανούς, ἐπετέθη κατ᾽ αὐτοῦ καὶ ἐκακοποίησεν αὐτόν· τότε συλληφθεὶς καὶ ὑποστὰς βασάνους, ἐρρίφθη καὶ αὐτὸς εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐτελειώθη ἐν αὐτῇ.

Σῷ συμβυθισθείς, Ἀμφιανέ, συγγόνῳ
ὕδωρ θάλάσσης ἀμφιέννυμαι, λέγε.

[Ἀκολουθία τούτων πλήρης, ποίημα Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου, εὕρηται εἰς τὸν Παρισινὸν Κώδ. 341 φ. 219α καὶ τοὺς Λαυριωτικοὺς Δ 37 φ. 96α καὶ Θ 87].

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας