Τρύφων μάρτυς (Φεβρουαρίου 1)

Οὗτος ἦν ἐκ κώμης τῆς Φρυγίας τῆς καλουμένης Λαμψάδου κατὰ τοὺς χρόνους Γορδιανοῦ τοῦ βασιλέως (238-244)· ἐν τῇ νεανικῇ αὐτοῦ ἡλικίᾳ ἔβοσκε χῆνας, ἀλλ᾽ ἦν πεπληρωμένος θείας χάριτος, θαύματα τελῶν καὶ νόσους θεραπεύων, ὡς ἐθεράπευσεν, ὡς λέγεται, καὶ τὴν θυγατέρα τοῦ Γαρδιανοῦ πάσχουσαν (δαιμονιζομένην). Ἀλλὰ κατὰ τὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμὸν (249-251) διεβλήθη εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς Ἀνατολῆς Ἀκιλῖνον καὶ ἤχθη εἰς Νίκαιαν, ἐκεῖ δὲ ὁμολογήσας τὸν Χριστὸν πρῶτον ἐδάρη καὶ εἶτα ἐσύρθη γυμνὸς ἐπάνω σιδηρῶν ἥλων, ἐκάη τὰς πλευρὰς μὲ λαμπάδας καὶ τέλος κατ᾽ ἀπόφασιν κατεδικάσθη ν᾽ ἀποκεφαλισθῇ· ἀλλὰ πρὶν τούτου παρέδωκεν τὴν ψυχὴν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτοῦ ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτοῦ τῷ ὄντι ἔνδον τοῦ σεπτοῦ ἀποστολείου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας.

Σὺ δὲ Τρύφων τί; τὸ ξίφος θνῄσκω φθάσας·
καιρὸς δὲ τίς σου τοῦ τέλους; νουμηνία.
Ἐν Φεβρουαρίοιο Τρύφων πρὸ τομῆς θάνε πρώτη.

[Τί σοι τοῦ τέλους Α.

Ἀκολουθία τούτου ἐξεδόθη ἐν Ἀθήναις 1853, ἐν Ἑρμουπόλει 1855, ἐν Κερκύρᾳ 1871, ὑπὸ Βελεγράδων Ἀνθίμου Ἀλεξούδη, ἐν Τριπόλει 1889, ἐν Ἀθήναις 1908, 1911 καὶ 1923.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας