Τατιανὴ μάρτυς (Ἰανουαρίου 12)

Αὕτη ἦν ἐκ Ρώμης, θυγάτηρ πλουσίου ὑπατικοῦ, ἐν τοῖς χρόνοις Ἀλεξάνδρου τοῦ Σεβήρου (222-235). Εἰς τοὺς ἀνεκδότους περὶ αὐτῆς ὕμνους παρίσταται ὡς μαθήτρια Πέτρου καὶ Παύλου καὶ ὡς ἀσκήτρια παρθένος,τὰ πάθη τῆς σαρκὸς χαλινώσασα καὶ διπλοῦν ἀπολάβουσα στέφανον, τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς ἀσκήσεως. Ἐνώπιον δὲ τοῦ βασιλέως ὡμολόγησε τὸν Χριστὸν καὶ ὑπέστη φτικτὰ μαρτύρια· ἐξέσθη, ἐκρεμάσθη, ἐξυρήθη τὴν κεφαλὴν καὶ τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη.

Τῆς πάντα λαμπρᾶς Τατιανῆς τῇ κάρᾳ λαμπρὸν προξένησε τὸ ξίφος στέφος, 
Τῇ δυοκαιδεκάτῃ * Τατιανῆς αὐχένα κέρσαν.

[] τῇ δὲ δύο καὶ δεκάτῃ Α.] 

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας