Ἀλέξιος ὅσιος ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος (Μαρτίου17)

Ὁ βίος τοῦ ὁσίου Ἀλεξίου πολλὴν ἔχει τὴν ὁμοιότητα πρὸς τὸν τοῦ Καλυβίτου Ἰωάννου (ἴδ. Ἰανουαρίου 15). Οὗτος κατήγετο ἐκ Ρώμης, υἱὸς εὐγενῶν καὶ πλουσίων, τοῦ πατρικίου Εὐφημιανοῦ καὶ τῆς Ἀγλαΐδος, κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (378-395). Ὅτε ἐν νομίμῳ ἡλικίᾳ οἱ γονεῖς αὐτοῦ συνῆψαν ἀυτὸν εἰς γάμον, ὁ Ἀλέξιος, τὴν αὐτὴν ἡμέραν τῶν γάμων δώσας δακτυλίδιον εἰς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, ἐξηφανίσθη καὶ κατέφυγεν εἰς Ἔδεσσαν· ἐκεῖ ἐπὶ δέκα ὀκτὼ ἔτη, πενιχρὰ ἐνδεδυμένος καὶ ἄγνωστος, ὑπηρέτει ἐν τῇ ἐκκλησία· ἐπιθυμήσας ὕστερον νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας ναὸν τοῦ ἁγίου Παύλου, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, ἀλλ’ οἱ ἐνάντιοι ἄνεμοι ἔφεραν αὐτὸν εἰς τὴν Ρώμην, ὅπου κατέφυγεν εἰς τὸν πατρικὸν οἶκον καὶ διέμεινε πρὸ τοῦ πυλῶνος τοῦ οἴκου ὡς ξένος καὶ πτωχὸς καὶ ἄγνωστος, βλέπων τοὺς γονεῖς αὑτοῦ καὶ τὴν γυναῖκα εἰσερχομένους καὶ ἐξερχομένους, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτῶν μὴ γνωριζόμενος καὶ προσκλαιόμενος ὡς ἀπολεσθείς. Ἐγνώσθη κατὰ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ, εὑρεθέντος χάρτου ἐπ’ αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔγραφε πάντα τὰ κατ’ αὐτόν· ἠξιώθη τότε ἐντίμου καὶ μεγαλοπρεποῦς ταφῆς ἐν τῷ ναῷ τοῦ ἁγίου Πέτρου, καταπλήξας τοὺς πάντας διὰ τοῦ βίου αὐτοῦ.

Ἄνθρωπος ἐν γῇ τοῦ Θεοῦ κληθεὶς μόνος
ἕξεις τι καινὸν κἂν πόλω, πάτερ, μόνος.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ, Ἀλέξιε, πότμον ἀνέτλης*

Ἐν Κώδ. τῶν Καυσοκαλυβίων ἔνθα καὶ πλήρης Ἀκολουθία τοῦ Ἀλεξίου διάφορος τῆς ἐντύπου, κεῖνται οἱ ἑξῆς στίχοι:

Τί κοινόν, Ἀλέξιε, σοὶ καὶ τοῖς κάτω;
Θεοῦ πέλων ἄνθρωπος εἰς Θεὸν τρέχεις.

[*Πότμον ἀνέτλης δέξατο κῆρα Ν. Ἀκολουθία τοῦ Ἀλεξίου ἐξεδόθη τὸ πρῶτον ἐν Βενετίᾳ τῷ 1837, εἴτα ἐν Πάτραις τῷ 1866 καὶ 1875 καὶ πάλιν αὐτόθι τῷ αὐτῷ ἔτη καὶ τελευταῖον πάλιν ἐν Πάτραις τῶ 1888 καὶ 1913. Ταύτην συμπεριέλαβεν ὁ Δουκάκης εἰς τὸν Μέγαν Συναξαριστὴν (Μάρτιος, σ. 287-395).]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία