1700 χρόνια ἀπὸ τὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο – Μήνυμα Πνευματικῆς ἐγρήγορσης
Μὲ ἀφορμὴ τὴ συμπλήρωση 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐξεδώθη εἰδικὴ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος στὴν ὁποῖα ἡ ΑΘΠ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κάλεσε τοὺς χριστιανοὺς ὅλου τοῦ κόσμου νὰ ἑστιάσουν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας, διέπει τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν καὶ «ἀποτελεῖ διακήρυξιν τῆς κοινῆς παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Στὴν Ἐγκύκλιο ὁ Παναγιώτατος ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ πρόσωπο ὅπου ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος συναντοῦνται τέλεια, καθὼς Ἐκεῖνος ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθεια περὶ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ ζήσει καὶ νὰ μαρτυρήσει ἀυτὴ τὴν ἀλήθεια δογματικά, εὐχαριστιακὰ καὶ ἁγιοπνευματικά, ἐκφράζοντάς τὴν διὰ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο, διὰ τῆς ἐλπίδας γιὰ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας στὴν ἄναρχη, ἄχρονη καὶ ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Στὴν Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιο ποὺ ἐξεδώθη μὲ ἀφορμὴ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Κυριακή, 1η Ἰουνίου 2025 ἀναφέρθηκαν οἱ ἱστορικὲς προϋποθέσεις, ἀναπτύχθηκε ἡ σπουδαιότητα τῆς Συνόδου γιὰ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἐφιστάθηκε ἡ προσοχὴ στὴν προοπτική, ποὺ ἡ συνοδικὴ παράδοση δίνει γιὰ τὸ μέλλον. Οἱ Ἅγιοι 318 Πατέρες τῆς ἐν Νικαίᾳ Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπὸ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Θεαρχικοῦ Πνεύματος κατέθεσαν μαρτυρία τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας σὲ μία ἱστορικὴ καμπὴ τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος. Μία μαρτυρία ζώσας πίστεως στὸ Ὁμοούσιο τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα, στὴ Θεότητα τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ στὴν ἀπόθεση τῆς ἐλπίδας σὲ Ἐκεῖνον γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ Κόσμου. Καθὼς ὑπενθυμίζεται στὴν Ἐγκύκλιο, «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
Ἡ ὁμοουσιότητα δὲν ἀποτελεῖ μία φιλοσοφικὴ ἔννοια, ἀλλὰ προϋπόθεση γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν κατὰ χάριν μετοχή του στὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες. Σὲ μία ἐποχὴ πνευματικῆς σύγχυσης καὶ ὑπερανθρωπιστικῆς προοπτικῆς, ἡ πίστη στὴν «θεανθρωπινότητα» ἀποτελεῖ «τήν ἀπάντησιν εἰς τήν ἀδιέξοδον ὀπτασίαν τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ», ἀναφέρει ἡ Ἐγκλύκλιος χαρακτηριστικά. Αὐτὴ λοιπὸν ἀποτελεῖ θεμέλιο τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἐλπίδας, καθὼς καὶ ὑπαρξιακη βεβαιότητα στὴν ὁποία ἑδράζεται ἡ χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία.
Τέλος, ἡ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος ἀναφέρθηκε στὴν ἀνάγκη κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμο χριστιανούς, σύμφωνα μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπισημαίνοντας τὸν προφητικὸ χαρακτήρα τοῦ ἐφετινοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ ὡς ἔνδειξη καὶ πρόσκληση πρὸς περαιτέρω ἑνότητα «ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ»
