Μητροπολίτου Αὐστρίας Ὑπερτίμου καὶ
Ἐξάρχου Οὑγγαρίας καὶ Μεσευρώπης κ. κ. Ἀρσενίου
Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τῶν τριῶν μεγάλων θεολόγων τοῦ 4ου αἰῶνα, τοῦ Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου τὴν 30η Ἰανουαρίου, ἀποτελεῖ, ὡς ἱστορικὸ γεγονὸς αὐτὸ καθ´ ἑαυτό, ἑορτὴ τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Μητροπολίτου Αὐστρίας Ὑπερτίμου καὶ
Ἐξάρχου Οὑγγαρίας καὶ Μεσευρώπης κ. κ. Ἀρσενίου
“Σήμερον ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμὸς τῆς καταδίκης τοῦ Ἀδάμ, ὁ Παράδεισος ἡμῖν ἠνεῴχθη.”[1] Τὸ γεγονὸς τῆς εἰσόδου τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, ὄχι κατὰ δόκηση ἢ κατὰ φαντασία ἀλλὰ κατὰ σάρκα ἀποτελεῖ τὸ συμπαντικὸ νόημα τῆς κτίσης. Τὰ πάντα φτιάχτηκαν γιὰ νὰ τελειωθοῦν, νὰ βροῦν τὸ σκοπό τους, στὴ συνάντηση μὲ τὸν Αἰώνιο. Μὲ τὸν Ὄντα! Μὲ Aὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ μόνος «Ὤν»[2]. Κάθε γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, καλὸ ἢ κακό, καθίσταται εὐκαιρία συνάντησης μὲ τὸ Θεό - «ὁ ὄφις κατηργήθη· ἣν γὰρ ἠπάτησε πρώην, νῦν ἐθεάσατο, τοῦ Δημιουργοῦ γενομένην Μητέρα».[3] Τὰ σπάργανα τοῦ τοκετοῦ γίνονται σύμβολο τῆς κατάργησης τῆς ἁμαρτίας - τοῦ χωρισμοῦ. «Σειρὰς ἁμαρτημάτων λύων διὰ σπαργάνων· καὶ διὰ νηπιότητος τῆς Εὔας θεραπεύει τὰς ἐν λύπαις ὠδῖνας».[4]
Μητροπολίτου Αὐστρίας Ὑπερτίμου καὶ
Ἐξάρχου Οὑγγαρίας καὶ Μεσευρώπης κ. κ. Ἀρσενίου
Ἡ προσευχή ὡς ἀνάβαση καί ὁμιλία τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό[1] ἔχει χαρισματικό χαρακτήρα καί εἶναι ἔργο ἀσίγητο καί ἄληκτο μέσα στήν Ἐκκλησία.
Α) Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι γεμάτη ἀπό ἀναφορές στή συνεχή καί ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ. Τό «Εὐλογήσω τόν Κύριον ἐν παντί καιρῷ, διαπαντός ἡ ἄνεσις αὐτοῦ ἐν τῷ στόματί μου»[2] τοῦ ψαλμωδοῦ ἐπιβεβαιώνουν τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ γεμίζει τήν ψυχή του καί δίδει νόημα στήν ὕπαρξή του μέσα ἀπό τήν προσευχή. Αὐτό δείχνουν καί οἱ προτροπές τῆς Καινῆς Διαθήκης «ἀγρυπνεῖτε ἐν παντί καιρῷ δεόμενοι»[3] καί «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε»[4].
Μητροπολίτου Αὐστρίας Ὑπερτίμου καὶ
Ἐξάρχου Οὑγγαρίας καὶ Μεσευρώπης κ. κ. Ἀρσενίου
Κατά τήν νεότερη Εὐρωπαϊκή Φιλοσοφία, πολιτισμό δημιουργοῦν μόνο οἱ ἄνθρωποι καί οἱ κοινωνίες πού ἔχουν ἐπίγνωση τοῦ θανάτου τους[2]. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἀναμέτρηση μέ τά ὅρια τῆς ὕπαρξης, εἶναι ὁ μόνος τρόπος ἀληθινῆς βιοτῆς καί οὐσιαστικῆς προόδου. Ὅποιος τολμᾶ νά ἀντικρύσει τήν ὕπαρξή του ὡς αἰτιατό (ἀποτέλεσμα)- ἐφόσον ὁ καθένας ἀπό ἐμάς δέν θέλησε νά ὑπάρξει- αὐτός μπορεῖ νά ἀναζητήσει τήν Αἰτία καί τό νόημα. Ἡ γνώση τῶν ὁρίων σηματοδοτεῖ τήν κατάκτηση αὐτοσυνειδησίας καί ταυτόχρονα συνοδεύει τήν ἀναζήτηση πληρότητας.
Μητροπολίτου Αὐστρίας καί Ἐξάρχου Οὑγγαρίας Ἀρσενίου
Ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ιησοῦ Χριστοῦ ἀνέτειλε στόν κόσμο τό αἰώνιο φῶς τῆς παρουσίας Tου, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Λόγου ἀποκαλύπτει τήν ἐν ἀφανείᾳ θριαμβευτική εἰσβολή τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ στην Ἱστορία. Ἑνός Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «θέλει» καί γίνεται ἄνθρωπος, «Ἑκὼν δέ τεχθεὶς ἐκ Κόρης»[1]. Τό μυστήριο τῆς ἐν χρόνῳ καί τόπῳ σαρκώσεως τοῦ Λόγου συνθέτει τήν Ἐκκλησία καί μᾶς χαρίζει τήν θεϊκή Υἱοθεσία. Ἡ μείξη με τόν Θεό γίνεται πλέον «τρίβος βατὴ»[2], ἀφοῦ «Ἶσος προῆλθε, τοῖς βροτοῖς ἑκουσίως»[3]. Τά πάντα γίνονται καινά, γεμάτα φῶς, διότι «Ἔσωσε λαόν, θαυματουργῶν Δεσπότης»[4]˙ ἀποκτοῦν νόημα ἀπό τήν μετοχή στήν ἐρχόμενη - ἀλλά ταυτόχρονα ἐν Χριστῷ παροῦσα - Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν ντρέπεται, οὔτε διστάζει νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδέλφια[5] Του, διότι Αὐτός ὁ Κύριος μετέχει «παραπλησίως τῶν αὐτῶν» [6] «καὶ σάρκα φορεῖ διὰ τὴν σάρκα͵ καὶ ψυχῇ νοερᾷ διὰ τὴν ἐμὴν ψυχὴν μίγνυται͵ τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον ἀνακαθαίρων»[7].
Σελίδα 3 ἀπό 3
| Δευ | Τρι | Τετ | Πεμ | Παρ | Σαβ | Κυρ |
|---|---|---|---|---|---|---|
Μέ τήν ἱστορική γιά τόν Ἑλληνισμό στήν Αὐστρία σημασία καί τή πλούσια δραστηριότητα στό φιλαν-θρωπικό, ἀνθρωπιστικό καί πολιτιστικό ἐπίπεδο, ἡ Μη- τρόπολη Αὐστρίας στρέφε- ται σέ ἐσᾶς ἀναζητώντας ἐνίσχυση στό ἔργο της.
Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ
