Ἰσίδωρος ὁ Πηλιουσιώτης (Φεβρ. 4)

Ἐγεννήθη ἐν Ἀλεξανδρείᾳ περὶ τὸ 360 ἐκ γονέων θεοφιλῶν, ὅπου καὶ ἐξεπαιδεύθη καὶ ἐδίδαξε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὑψηλοτέρας φιλοσοφία ὀρεγόμενος κατέφυγεν εἰς τὸ Πηλούσιον ὄρος (ἐξ οὗ καὶ Πηλουσιώτης) καὶ ἐγένετο μοναχός. Ἐκεῖ ἐν τῇ ἀσκήσει καὶ τῇ μελέτῃ σχολάζων κατέστη διάσημος διὰ τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ, τὴν σοφίαν καὶ τὴν ἀσκητικὴν ἀγωγήν, κανὼν καὶ τύπος ἀστραβὴς τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Ἡ φήμη, καὶ τὸ κῦρος αὐτοῦ ἐξηπλώθη πανταχοῦ, πάσης δὲ τάξεως καὶ ἱερατικῆς καταστάσεως ἄνθρωποι ἀπετείνοντο πρὸς αὐτὸν ζητοῦντες τὴν λύσιν ποικίλων ζητημάτων καὶ ἀποριῶν, ὡς μαρτυρεῖ τὸ πλῆθος τῶν διασωθεισῶν αὐτοῦ ἐπιστολῶν (ἴδ. Migne Patr. gr. 78,17-1647)· ἤλεγχε μετὰ παρρησίας τοὺς παρεκτρεπομένους καὶ ἁμαρτάνοντας, ἐφώτιζε τοὺς πάντας διὰ τῶν θείων αὐτοῦ λόγων, ἐνουθέτει τοὺς βασιλεῖς, ὑπομιμνῄσκων αὐτοῖς τὰ καθήκοντα, ὑπεστηριζε τοὺς κλονιζομένους καὶ ἦν ὁ λύχνος ὁ φαινόμενος καὶ λάμπων καὶ «ἡ μοῦσα τῆς ἡμετέρας αὐλῆς», ὡς ἀπεκάλεσεν αὐτὸν ὁ ἱερὸς Φώτιος (Ἐπιστολὴ 2,44). Οὕτω κατὰ Θεὸν διανύσας τὴν ἀσκητικὴν αὑτοῦ ζωὴν ἀπέθανε περὶ τὸ 440 πλήρης ἡμερῶν.

Πηλουσιῶτα, χαῖρε· χαῖρε πολλά μοι.
τὸν πηλὸν ἐκδὺς καὶ χαρᾶς τυχὼν ξένης.
Ἐν δ’ Ἰσίδωρον ἔθεντο τετάρτη σήματι λυγρῷ*

[* σήματι λυτρῷ Α. Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου ἐξεδόθη ἐν Ἀθήναις, 1885, συμπληρωθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἄρτης Σεραφείμ. Ἀκολουθία τούτου ἀνέκδοτος ἐν τῇ ἐμῇ συλλογῇ].

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας