Τίτος ὅσιος ὁ Θαυματουργός (Ἀπριλίου 2)

Ἀγνοεῖται ὁ χρόνος τῆς ἀκμῆς αὐτοῦ. Ἐκ τοῦ συντόμου ὑπομνήματος τοῦ ἐπιφερομένου ἐν τοῖς Συναξαρισταῖς μανθάνομεν γενικὰ καὶ ἀόριστα περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, ζῆλον ἔχων πρὸς τὴν μοναχικὴν πολιτείαν, προσῆλθεν εἰς κοινόβιον καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἄσκησιν, ἐν ᾗ διέπρεψε μεταξὺ τῶν συνασκητῶν αὑτοῦ ἐπὶ ἐγκρατείᾳ καὶ καθαρότητι βίου καὶ ἐν παντοίας ἀρεταῖς, αἵτινες ἀνέδειξαν αὐτὸν καὶ ἡγούμενον τοῦ κοινοβίου, ὅτι κατέστη τύπος καὶ ὑπογραμμὸς εἰς τοὺς ὑπ᾽ αὐτὸν δι᾽ ἐναρέτου πολιτείας καὶ ὅτι ἐν θαύμασι διαλάμψας μετέστη πρὸς Κύριον.

Περισσότερα...

Μακάριος ὅσιος καὶ ὁμολογητής, ἡγούμενος Μονῆς Πελεκητῆς (ἐν Τριγλίᾳ, Ἀπριλίου 1)

Οὗτος ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἔνθα καὶ ἐξεπαιδεύθη τῇ φροντίδι τοῦ θείου αὑτοῦ, ἅτε ὀρφανὸς ἐν νεαρᾷ ἡλικίᾳ διαμείνας. Κλίσιν δὲ πρὸς τὴν μοναχικὴν ἔχων πολιτείαν, ἐξῆλθε τῆς βασιλευούσης καὶ κατέλαβε τὴν παρὰ τὴν Τρίγλιαν μονὴν τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν ἐπιλεγομένην τῆς Πελεκητῆς. Ἐν ταύτῃ ὁ νεαρὸς Χριστοφόρος − τοῦτο ἦτο τὸ λαϊκὸν αὐτοῦ ὄνομα − ἐκάρη μοναχός, μετονομασθεὶς Μακάριος, φήμην ἁγίου καὶ ἐναρέτου ἀνδρός, ἀλλὰ δὴ καὶ θαυματοποιοῦ, κτησάμενος· διὰ τοῦτο καὶ ὁ πατριάρχης Ταράσιος (784-806) τὰ περὶ αὐτοῦ ἀκούσας καλὰ καὶ εὔφημα, μετακαλεῖται εἰς Κων/πόλιν καὶ χειροτονεῖ αὐτὸν πρεσβύτερον, οἱ δὲ μοναχοὶ ἀνέδειξαν αὐτὸν πνευματικὸν αὐτῶν πατέρα καὶ ἡγούμενον. Ἀλλ’ ὅτε ἡ τῶν εἰκονομάχων αἵρεσις  ἐλυμαίνετο τὴν ἐκκλησίαν ἐπὶ Λέοντος τοῦ Ε′ τοῦ Ἀρμενίου, τότε καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἄλλων προασπιστῶν τῆς εὐσέβειας ἐξορίζεται καὶ ρίπτεται ἐν τῇ φυλακῇ· τοῦτον ἐξαγαγὼν τῆς φυλακῆς, μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Λέοντος, ὁ διάδοχος αὐτοῦ Μιχαὴλ ὁ Τραυλὸς καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ μεταβάλῃ τὸ ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων εὐσεβὲς αὐτοῦ φρόνημα, ἐξώρισεν εἰς τὴν νῆσον Ἀχουσίαν (ἐν τῇ θαλάσσῃ τοῦ Μαρμαρᾶ), ὅπου πολλὰ κακουχηθεὶς ἀπέθανεν ἐν τῇ φυλακῇ.

Ὁ μακάριος μακαριστὸς ἐν βίῳ
μακαρίως νῦν γῆ ἐνοικεῖ μακάρων.

[Ἡ μονὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Πελεκητῆς, σταυροπήγιον οὖσα πατριαρχικόν, σώζεται μέχρι τοῦ νῦν· ἀπέχει περὶ τὴν ὥραν τῆς κωμοπόλεως τῆς Τριγλίας ἐπὶ τῆς θαλάσσης ἐκτισμένη εἰς τερπνοτάτην τοποθεσίαν.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Μαρία ἡ Αἰγυπτία (Ἀπριλίου 1)

Ἡ ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας ἀκολασταίνουσα περιώνυμος πόρνη Μαρία ἦν ἐξ Αἰγύπτου κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Ἰουστινιανοῦ (527-565). Δέκα καὶ ἑπτὰ ἔτη τῆς ὡραίας αὐτῆς νεότητος κατηνάλωσεν ἐν τῇ ἡδονῇ τῇ σωματικῇ, ἀφ’ ἧς ἀπέστη κατὰ θείαν οἰκονομίαν, μισήσασα τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐν μετανοίᾳ τὸν ὑπόλοιπον βίον διαβιώσασα. Ἐπισκεφθεῖσα μετὰ τῶν ἐραστῶν αὑτῆς κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ τὰ Ἱεροσόλυμα, λέγεται ὅτι ἀοράτως ἐκωλήθη νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸν ναὸν καὶ τότε μόνον ἐπέτυχε τῆς εἰσόδου, ὅτε ἐγγυητὴν ἔθηκε τὴν Θεοτόκον, ὅτι θὰ ἀρνηθῇ τὸν ἀκόλαστον βίον καὶ θὰ ζήσῃ σόφρων καὶ ἐνάρετος. Εἰσῆλθεν εἰς τὸν ναόν, προσεκύνησε καὶ τὴν ὑπόσχεσην τηρήσασα ἔφυγε τὸν βίον καὶ τοὺς ἐραστὰς καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, μόνη ἐπὶ χρόνους τεσσαράκοντα ἐν νηστείαις καὶ προσευχαῖς πλανωμένη καὶ διάγουσα. Ὕστερον συνέτυχεν αὐτὴν εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς ἐρήμου ὁ ἀσκητὴς Ζωσιμᾶς, εἰς ὃν διηγήθη τὰ καθ’ ἑαυτὴν ἡ Μαρία καὶ ἐγνώσθησαν καὶ διεσώθησαν διὰ τῆς γραφίδος τοῦ Ἱεροσολύμων Σωφρονίου, ὡς ἡ ἐκεῖ παράδοσις διετήρησεν. Ὁ Ζωσιμᾶς παρεμύθησεν αὐτήν, μετέδωκε τῶν θείων μυστηρίων καὶ κατέστησε γνωστὰ τὰ κατ’ αὐτὴν εἰς τὸν ἀσκητικὸν κόσμον τῆς ἐρήμου. Μετὰ ἓν ἔτος ἀπὸ τῆς πρώτης συναντήσεως, ἀπελθὼν εἰς ἀναζήτησιν αὐτῆς ὁ Ζωσιμᾶς, εὗρεν αὐτὴν νεκρὰν καὶ ἀνοίξας τάφον ἔθαψε τὸ σῶμα αὐτῆς.

Περισσότερα...

Κύριλλος ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων (Μαρτίου 18)

Ὁ Κύριλλος κατήγετο ἐκ τῆς Παλαιστίνης, γεννηθεὶς περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ′ αἰῶνος· ἐν Ἱεροσολύμοις κατετάχθη εἰς τὸν Κλῆρον καὶ τὰς τοῦ Κλήρου βαθμίδας ἀναβὰς ἐξελέγη περὶ τὰ μέσα τοῦ δ′ αἰῶνος ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ ἀρειανίζοντος Κωνσταντίου. Ὀπαδὸς τῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ὁ Κύριλλος ἔσχε φοβερὸν ἀντίπαλον ἐν τῷ θρόνῳ αὑτοῦ τὸν Ἀρειανὸν Ἀκακιον, ἐπίσκοπον Καισαρείας, ὅστις ἐζήτει παντοίας ἀφορμὰς νὰ καταστρέψῃ τὸν Κύριλλον· καὶ εὑρὼν τοιαύτην ὁ πονηρὸς Ἀκάκιος, ὅτε ὁ Κύριλλος ἐν καιρῷ λιμοῦ, ἵνα διαθρέψῃ τὸν λαόν, ἠναγκάσθη νὰ πωλήσῃ ἱερὰ κειμήλια καὶ ἀναθήματα, ὡς ἀναφέρει ὁ Σωζομενός (Ἐκκλ. ἱστορ. 4,25), κατήγγειλεν αὐτὸν εἰς τὸν φίλον αὑτοῦ καὶ ὁμόφρονα Κωνστάντιον, ὅτε καὶ ἐν συγκροτηθείσῃ συνόδῳ (357) καθῃρέθη καὶ ἐξωφίσθη εἰς Ταρσὸν τῆς Κιλικίας. Καὶ ἠθῳώθη μὲν κατὰ τὴν ἐν Σελευκείᾳ συγκροτηθείσαν σύνοδον, ἀλλ’ ὁ Ἀκάκιος, καταφυγὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐματαίωσε τὰς ἀποφάσεις αὐτῆς δι’ ἄλλης ἐν Κων/πόλει συνόδου (360), ἐν ᾗ καθῃρέθη καὶ πάλιν καὶ ἀνενεώθη ἡ τῆς ἐξορίας καταδίκη, ἐν ᾗ παρέμεινε μέχρις Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ὅστις, θέλων νὰ ἑλκύσῃ εἰς ἑαυτὸν πάντας τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κωνσταντίου, ἀνακάλεσε τοὺς ἐξορίστους ἀρχιερεῖς καὶ μετ’ αὐτῶν καὶ τὸν Κύριλλον, ὃν ἀπεκατέστησεν εἰς τὸν θρόνον αὐτοῦ. Ἀλλὰ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἰουλιανοῦ (363 Ἰουλ. 26) ὁ διαδεχθεὶς αὐτὸν Οὐάλης (363-378) ἀπέστειλε πάλιν εἰς ἐξορίαν τοὺς ἀνακληθέντας ὑπὸ τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ μεταξὺ τούτων καὶ τὸν Κύριλλον, ὅστις ἐπὶ ἑνδεκαετίαν παρέμεινεν μακρὰν τοῦ θρόνου αὑτοῦ μέχρι τοῦ 378, ὅτε ἐπανῆλθεν, ἀποθανὼν ἐν εἰρήνῃ ἐν Ἱεροσολύμοις τῷ 386, κατὰ τὴν 18ην Μαρτίου.

Περισσότερα...

Θεοστήρικτος ὅσιος ὁ ὁμολογητής (Μαρτίου 17)

Καὶ περὶ τούτου σιωπῶσιν οἱ Συναξαρισταί· ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ.

Περισσότερα...

Ἀλέξιος ὅσιος ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος (Μαρτίου17)

Ὁ βίος τοῦ ὁσίου Ἀλεξίου πολλὴν ἔχει τὴν ὁμοιότητα πρὸς τὸν τοῦ Καλυβίτου Ἰωάννου (ἴδ. Ἰανουαρίου 15). Οὗτος κατήγετο ἐκ Ρώμης, υἱὸς εὐγενῶν καὶ πλουσίων, τοῦ πατρικίου Εὐφημιανοῦ καὶ τῆς Ἀγλαΐδος, κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (378-395). Ὅτε ἐν νομίμῳ ἡλικίᾳ οἱ γονεῖς αὐτοῦ συνῆψαν ἀυτὸν εἰς γάμον, ὁ Ἀλέξιος, τὴν αὐτὴν ἡμέραν τῶν γάμων δώσας δακτυλίδιον εἰς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, ἐξηφανίσθη καὶ κατέφυγεν εἰς Ἔδεσσαν· ἐκεῖ ἐπὶ δέκα ὀκτὼ ἔτη, πενιχρὰ ἐνδεδυμένος καὶ ἄγνωστος, ὑπηρέτει ἐν τῇ ἐκκλησία· ἐπιθυμήσας ὕστερον νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας ναὸν τοῦ ἁγίου Παύλου, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, ἀλλ’ οἱ ἐνάντιοι ἄνεμοι ἔφεραν αὐτὸν εἰς τὴν Ρώμην, ὅπου κατέφυγεν εἰς τὸν πατρικὸν οἶκον καὶ διέμεινε πρὸ τοῦ πυλῶνος τοῦ οἴκου ὡς ξένος καὶ πτωχὸς καὶ ἄγνωστος, βλέπων τοὺς γονεῖς αὑτοῦ καὶ τὴν γυναῖκα εἰσερχομένους καὶ ἐξερχομένους, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτῶν μὴ γνωριζόμενος καὶ προσκλαιόμενος ὡς ἀπολεσθείς. Ἐγνώσθη κατὰ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ, εὑρεθέντος χάρτου ἐπ’ αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔγραφε πάντα τὰ κατ’ αὐτόν· ἠξιώθη τότε ἐντίμου καὶ μεγαλοπρεποῦς ταφῆς ἐν τῷ ναῷ τοῦ ἁγίου Πέτρου, καταπλήξας τοὺς πάντας διὰ τοῦ βίου αὐτοῦ.

Περισσότερα...