Λέων και Παρηγόριος άθλήσαντες ἐν Πατάροις (Φεβρουαρίου 18)

Πότε ἤθλησαν ἄγνωστον. Εἰς τὰ Πάταρα, τῆς Λυκίας, σημειοῦσιν οἱ Συναξαρισταί, συνελήφθη πρῶτος ὁ Παρηγόριος καὶ διὰ ποικίλων βασάνων ἐτέλεσε τὸ μαρτύριον· ὁ δὲ Λέων, μόνος ἀπολειφθείς, προσήρχετο εἰς τὸν τόπον, ὅπου ἐρρίφθη τὸ σῶμα τοῦ Παρηγορίου, καὶ ἔκλαιεν ὁλοφυρόμενος, ὅτι ἐστερήθη τῶν μαρτυρικῶν καὶ αὐτὸς στεφάνων· διὸ καὶ πόθῳ ἀναφλεγείς, κατά τινα ἐθνικὴν πανήγυριν, συνέτριψε τὰ πρὸ τῶν εἰδώλων κηροπήγια καὶ τοὺς λύχνους ἔρριψε κατὰ γῆς· διὰ τοῦτο συνελήφθη καὶ ὡδηγήθη εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου, εἰς ὃν ὡμολόγησε τὸν Χριστόν· ἀφοῦ ἐτύφθη διὰ βουνεύρων, ἐσύρθη εἰς χείμαρρον κρημνώδη καὶ ἐρρίφθη ἐκεῖ καὶ οὕτως ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

Ἕλκων ἄνωθεν ἰσχὺν ἐκ Θεοῦ Λέων,
ἕλξεις βιαίας ὡς λέων ἐκαρτέρει.
Παρηγόριος σάρκα δοὺς εἰς αἰκίας,
ἐκεῖ παρηγόρημα τὰ στέφη μέγα.

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Λέων πάπας Ρώμης (Φεβρουαρίου 18)

Ἐγεννήθη ἐν Ρώμῃ περὶ τὰ τέλη τοῦ δ΄ αἰῶνος, ἐπὶ δύο παπῶν διατελέσας διάκονος, τοῦ Καλλίστου καὶ Σίξτου, ὃν διεδέχθη εἰς τὸν θρόνον τῇ 29ῃ Σεπτεμβρίου 440. Ὑπῆρξε εἷς τῶν ἀπολυταρχικωτέρων παπῶν, ὑποστηρίξας μετὰ πείσματος τὸ παπικὸν πρωτεῖον καὶ ἀντιταχθεὶς κατὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου (451) χορηγησάης διὰ τοῦ κη΄ Κανόνος αὐτῆς τὰ ἴσα πρεσβεῖα τῷ πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὸν ἐπίσκοπον Ρώμης. Ἔκτοτε μέχρι τοῦ νῦν δὲν ἔπαυσαν οἱ πάπαι τὰ πρωτεῖα ἐπὶ τῆς καθόλου ἐκκλησίας διεκδικοῦντες, πολλῶν κακῶν γενόμενοι τῇ ἐκκλησίᾳ πρόξενοι. Τὴν κατάταξιν αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἁγίων τῆς ἡμετέρας ἐκκλησίας ὀφείλει ὁ Λέων εἰς τὴν δογματικὴν ἐκείνην ἐπιστολὴν (ἴδ. Migne, Patr. Lat. 54, 755-781), ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς τὴν ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ οἰκουμενικὴν σύνοδον ἐναντίον τῶν Μονοθελητῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, ἧς τὸ περιεχόμενον ἐγένετο μετ’ ἐνθουσιασμοῦ δεκτὸν ἀπὸ μέρους τῶν παρευρεθέντων πατέρων. Ἀπέθανε τῇ 10ῃ Νοεμβρίου 460.

Περισσότερα...

Λουκᾶς ὅσιος ὁ Στειριώτης (Φεβρουαρίου 7)

Ὑπῆρξε γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Ἑλλάδος, οὗτινος οἱ πρόγονοι, διὰ τὰς ἐπιδρομὰς τῶν Τούρκων, κατέφυγον ἐκ τῆς νήσου Αἰγίνης εἰς τὰ μέρη τῆς Φωκίδος, ὅπου καὶ ἐγεννήθη ὁ Λουκᾶς (περὶ τὸ 896). Ἐκ μικρᾶς ἡλικίας εἰς νηστείας καὶ προσευχὰς καὶ ἐλεημοσύνας ἀρεσκόμενος, δὲν ἐβράδυνε νὰ ἀσπασθῇ καὶ τὸν μοναχικὸν βίον, ἐν ᾧ καὶ μεγάλως διέπρεψε, τύπος καταστὰς καὶ κανὼν τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς ἀπεσύρθη εἰς τὸ Στείριον ὄρος (ἐξ οὗ καὶ Στειριώτης) καὶ ἐκεῖ μετὰ τῶν μαθητῶν αὑτοῦ διεβίωσεν ἑπταετίαν ὅλην, ὅπου καὶ ἀπέθανεν ἐν εἰρήνῃ (κατὰ τὸ 954 ἢ κατ’ ἄλλους τῷ 946).

Ἔπλησε Λουκᾶς θαυμάτων τὴν Ἑλλάδα,
ὃς οὐδὲ νεκρὸς παύεται τῶν θαυμάτων.

[Λείψανα τῆς Ἀκολουθίας τοῦ ὁσίου Λουκᾶ εὕρηνται ἐν Κωδίκι τῶν Καυσοκαλυβίων καὶ εἰς τοὺς Λαυριωτικοὺς Κώδικας Θ 49 φ. 78β, Γ 102 φ. 91α-91β. Ἀκολουθία αὐτοῦ συντεθεῖσα παρ’ ἀνωνύμου ἐξεδόθη ἐν Κων)πόλει 1814 καὶ ὑπὸ τοῦ Κρέμου εἰς τὸ Προσκυνητάριον τῆς ἐν Φωκίδι μονῆς τοῦ ὁσίου Λουκᾶ τοὐπίκλην Στειριώτου (ἐν Ἀθήναις 1870), τόμ. Α′, σ. 1-111.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Παρθένιος ἐπίσκοπος Λαμψάκου (Φεβρουαρίου 7)

Οὗτος ἦν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, υἱὸς τοῦ διακόνου τῆς Μελιτοπόλεως ἐκκλησίας Χριστοφόρου, ἀγράμματος παντελῶς ἀλλ’ ἐνάρετος, εἰς τὴν ἁλιείαν ἀσχολούμενος καὶ τὴν ἄγραν τοῖς δεομένοις διαμοιράζων· ἐκμαθὼν ἔπειτα τὰ ἱερὰ γράμματα, κατετάχθη εἰς τὸν κλῆρον καὶ διὰ τὴν ἐνάρετον αὑτοῦ πολιτείαν ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Μελιτοπόλεως Φιλίππου καὶ εἶτα ἐπίσκοπος Λαμψάκου ὑπὸ τοῦ Κυζίκου Ἀχιλλίου· (ἢ κατ’ ἄλλους, Ἀσχολίου ἢ Άχολίου). ἐγένετο αὐτουργὸς πολλῶν θαυμάτων καί, κατὰ Θεὸν διαβιώσας καὶ ποιμάνας τὸ λογικὸν αὐτοῦ ποίμνιον, ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ.

Ἀφῆκε τὸν χοῦν Παρθένιος Λαμψάκῳ
λαμπτῆρα πυρσεύοντα φῶς αὐτῇ* μέγα.
Παρθένιος κατέδαρδε ** λαχὼν μακρὸν ἑβδόμῃ ὕπνον

[*φῶς αὐτοῦ Β. ** κατέδρασε Α.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Φαῦστα καὶ σὺν αὐτῇ Εὐϊλάσιος καὶ Μάξιμος (Φεβρουαρίου 6)

Ἡ ἁγία Φαῦστα ἦν ἐκ τῆς πόλεως Κυζίκου κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ (236-305). Κόρη πλουσίων καὶ εὐγενῶν γονέων ἐκληρονόμησε μετὰ θάνατον αὐτῶν τὴν ἅπασαν περιουσίαν, χωρὶς ἡ τοῦ πλούτου ἀπάτη νὰ παρασύρῃ αὐτήν, παρὰ τὴν νέαν αὐτῆς ἡλικίαν, ἀλλὰ παρέμεινεν ἡ αὐτή, ὡς καὶ πρότερον, ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις καὶ ἀγαθοεργίαις σχολάζουσα, οὕτω δὲ τῆς ὁσίας αὐτῆς φήμης διαδοθείσης καὶ μέχρι τῶν βασιλικῶν ἀκοῶν, ἀπεστάλη εἰς Κύζικον εἷς τῶν ἐπιφανῶν, ὁ Εὐϊλάσιος, νὰ πείσῃ αὐτὴν νὰ θύσῃ εἰς τοὺς θεούς, καί, μὴ πειθομένν, νὰ πνίξῃ αὐτὴν ἐν τῇ θαλάσσῃ· ὁ δὲ Εὐϊλάσιος πειρασθεὶς νὰ μετατρέψῃ αὐτὴν διὰ διαφόρων βασάνων καὶ θαυμάσας τὴν καρτερίαν αὐτῆς, πεισθεὶς δὲ τῶν γενομένων ὑπ’ αὐτῆς θαυμάτων περὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, ἐπίστευσε καὶ αὐτὸς εἰς Χριστόν· ὅτε ἤκουσε τοῦτο ὁ Μαξιμιανὸς ἀπέστειλε Μαξιμῖνον, τὸν ἔπαρχον, ἵνα θανατώσῃ αὐτούς, ἀλλ’ ὅτε ἡτοίμασε μέγα τηγάνιον, ἵνα ἐμβάλῃ νὰ καύσῃ τοὺς μάρτυρας καὶ εἶδε τὰ γενόμενα θαύματα, εἰσῆλθε καὶ αὐτὸς ἐν τῷ τηγανίῳ καὶ εὗρον οὕτω ἅπαντες τὸν μαρτυρικὸν θάνατον.

Περισσότερα...

Ἰουλιανὸς μάρτυς ὁ ἐν Ἐμέσῃ (Φεβρ. 6)

Οὗτος ἦν ἐκ τῆς Ἐμέσης, πόλεως Συρίας, ἐν τοῖς χρόνοις τοῦ Νουμεριανοῦ (283-284), νεαρὸς καὶ ἰατρὸς τὴν τέχνην. Ἰδὼν τὸν ἐπίσκοπον Ἐμέσης Σιλουανὸν πρὸς τὸ μαρτύριον ἀπαγόμενον μετὰ τοὺ διακόνου αὐτοῦ Λουκᾶ καὶ Μωκίου τοῦ ἀναγνώστου, τολμήσας προσῆλθε καὶ ἠσπάσθη αὐτούς, ἀλλὰ συνελήφθη ἀμέσως καὶ ἀπεκεφαλίσθη.

Περισσότερα...