Γεώργιος ὅσιος ὁ ἐν Μαλαιῷ (Ἀπριλίου 4, Ἀπριλ. 5 Del. Ἀπριλ. 15 ΥαΤΘαΥθ Μαΐου 12 Μ)

Εἰς τοὺς ἔντυπους Συναξαριστὰς ἄνευ ὑπομνήματος. Τοιοῦτον εὕρομεν μόνον ἐν τῷ Λαυριωτικῷ Κώδικι Ι 70 ἔχων οὕτω: «Οὗτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν καὶ μέγας θεοφόρος Γεώργιος ἐκ βρέθους καὶ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας τὸν Χριστὸν ποθήσας, βοηθέντων τῶν γονέων αὐτοῦ συζεῦξαι γυναικὶ νομίμῳ, οὐκ ἐδέξατο οὐδὲ λόγον ἀκοῦσαι περὶ τούτου, ἀλλὰ τὸν θεῖον καὶ ἀγγελικὸν σχῆμα ἐνδυθεὶς πᾶσαν ἄσκησιν καὶ ἐγκράτειαν ἐνεδείξατο, νηστείαν, σκληραγωγίαν, προσευχήν, δάκρυα, μελέτη θείων Γραφῶν καὶ ἕτερα πρὸς εὐαρέστησιν Θεοῦ, ὥστε συντρέχειν πάντας καὶ φωτίζεσθαι ἐξ αὐτοῦ καὶ γίνεσθαι διατύπωσις πολλῶν εἰς Θεὸν ἐπιστροφήν καὶ κατανόησιν τῶν ἀγαθῶν. Ἰδὼν οὖν ὅτι ἐνοχλεῖται ὑπὸ πολλῶν οἱ οὐκ ἐῶσιν αὐτὸν ἐν ταῖς προσευχαῖς ἀνένδοτον μένειν ἀπῆλθεν ἐν τῷ ὄρει τῷ ἐπιλεγομένῳ Μαλαιῷ καὶ συναθροίσας πλῆθος μοναστῶν κατῴκησεν ἐκεῖσε καὶ ἐγένετο σκεῦος ἐκλογῆς Θεοῦ καὶ φωτίσας πάντας ἔν τε ἀσκήσει καὶ προσευχῇ δέδωκεν ἑνὶ ἑκάστῳ ὅρον καὶ κανόνα πῶς ὀφείλουσιν ἐκδουλεύειν τὸν ἅπαντα τῆς ζωῆς αὐτῶν χρόνον· ἐγένετο δὲ καὶ αἰδέσιμος ἔν τε βασιλεῦσι καὶ ἄρχουσι καὶ γραφὰς πρὸς αὐτοὺς πολλάκις ἀπέστελλε· τῶν δὲ γραφῶν τὰς αἰτήσεις παρακληθεὶς ἀντέπεμπεν ἀποκρίσεις ἱλαρὰς τοῦ ποιμαίνειν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ ἀγαθοπρεπῶς καὶ ἐν ἐλεημοσύναις· προεῖπε δὲ καὶ τὴν κατὰ Θεὸν αὐτοῦ τελευτὴν πρὸ τριῶν ἐτῶν· καὶ οὕτω καλῶς καὶ ὁσίως καὶ θεοφιλῶς πολιτευσάμενος ἐν γῇ, μικρὸν νοσήσας καὶ πάντας τοὺς ἐν τῷ Μαλαιῷ ὄρει συναθροίσας καὶ τὰς πρὸς σωτηρίαν αὐτοῖς καὶ εὐαρέστησιν Θεοῦ καλῶς ἐκδιδάξας πρὸς Κύριον ὅν ἐκ βρέφους ἐπόθησεν μεθίσταται.

Περισσότερα...

Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος (Ἀπριλίου 3, Ἀπριλίου 4 Ζ.)

Ἡ καλλικέλαδος ἀηδὼν τῆς ἐκκλησίας καὶ ὁ πολυγραφότερος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιητῶν Ἰωσὴφ ἐγενήθη ἐν Σικελίᾳ ἐκ τοῦ Πλωτίνου καὶ τῆς Ἀγάθης, ὑφ᾽ ὦν καὶ ἀνετράφη εὐσεβῶς. Μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς πατρίδος αὐτοῦ ὑπὸ τῶν Σαρακηνῶν, ἡ οἰκογένεια αὐτοῦ μετηνάστευσεν εἰς Πελοπόννησον καὶ ἐκεῖθεν εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ὁ δεκαπενταετὴς τότε Ἰωσὴφ εἰσῆλθεν ὡς δόκιμος εἰς τὴν μονὴν τῶν Λατόμων, ἐν ᾗ ἐκάρη ἀκολούθως καὶ μοναχὸς καὶ εἶτα ἐχειροτονήθη καὶ πρεσβύτερος. Εὐσεβὴς καὶ μελετηρὸς ἐμορφώθη ἄριστα ἐν τῇ μονῇ ταύτῃ καὶ διεκρίθη ἐπὶ ὁσιότητι βίου καὶ ἀσκητικῇ ἀρετῇ. Ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης μετέστη εἰς τὸ Βυζάντιον (ἐν τῇ μονῇ τοῦ ἁγίου Ἀντίπα) παρακολουθήσας τὸν Γρηγόριον τὸν Δεκαπολίτην (ἴδ. Νοεμβρίου 20), μεθ᾽ οὗ παρὰ τῶν ἐν Κων/πόλει ἀπεστάλη εἰς Ρώμην, ἵνα γνωρίσῃ τῇ ἐκεῖ ἐκκλησίᾳ τὰ ἐν τῇ πρωτευούσῃ ὑπὸ τῶν εἰκονομάχων τελούμενα ἀνοσιουργήματα· ἀλλὰ καθ᾽ ὁδὸν συνελήφθη ὑπὸ τῶν πειρατῶν καὶ ἀπήχθη εἰς Κρήτην, ὅπου ἐνεκλείσθη εἰς φυλακὴν συντάττων ἐν αὐτῇ Ἀκολουθίας, εἰς ἃς εἶχε κλίσιν ἔμφυτον καὶ εὐχέρειαν θαυμαστήν. Ἀπαλλαγεὶς ἐκ τῆς φυλακῆς ἐπανῆλθεν εἰς Θεσσαλονίκην καὶ ἐκεῖθεν εἰς Κων/πολιν συναποκομίζων καὶ λείψανον τοῦ ἁγίου Βαρθολομαίου, εἰς ὃν ἤγειρε ναόν, ἀλλ᾽ ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ Θεοφίλου εἰς Χερσῶνα, ὁπόθεν ἀνεκλήθη μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ τῆς εὐσεβοῦς Θεοδώρας. Ἔκτοτε ἔζησεν ἐν εἰρήνῃ ἐν τῷ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἱδρυθέντι ναῷ τιμηθεὶς ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Ἰγνατίου διὰ τοῦ ὀφφικίου τοῦ Σκευοφύλακος τῆς μεγάλης ἐκκλησίας, ὑπὸ δὲ τοῦ Φωτίοου ἀπήλαυε μεγίστου σεβασμοῦ καὶ τιμῆς διὰ τὴν ἀρετὴν αὑτοῦ καὶ τὴν παιδείαν· ἀπέθανε κατὰ τὴν β´ πατριαρχείαν τοῦ ἱεροῦ Φωτίου ἐν εἰρήνῃ πλήρης ἡμερῶν.

Περισσότερα...

Νικήτας ὁ ὁμολογητὴς ἡγούμενος Μηδικίου (Ἀπριλίου 3)

Ἤκμασεν ἐν τοῖς χρόνοις τοῖς εἰκονομαχίας· μοναχὸς ὢν πρότερον τῆς ἐν Τριγλίᾳ μονῆς Μηδικίου, διωρίσθη ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Ταρασίου (784-806) βοηθὸς τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς Νικηφόρου καὶ εἶτα ἡγούμενος, ἀλλ᾽ ἐπὶ Λέοντος τοῦ Ε´ (813-820), διὰ τὴν ἐμμονὴν αὐτοῦ εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, ἐξωρίσθη εἰς τὴν κώμην τῆς Μικρᾶς Ἀσίας Μασαλεών, ὁπόθεν ἀνεκλήθη, ἀλλ᾽ ἐπιμένων εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστην καὶ μὴ ἀρνούμενος τὴν προσκύνησιν τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἐξωρίσθη καὶ πάλιν εἰς τὴν νῆσον τῆς ἁγίας Γλυκερίας (ἐν τῷ Ἀκρίτᾳ), ὁπόθεν ἐπὶ ΜΙχαὴλ τοῦ Τραυοῦ (820-829) ἐπανέκαμψεν εἰς τὴν πρωτεύουσαν καὶ διέμεινεν ἔν τινι μετοχίῳ ὅπου καὶ ἀπέθανεν.

Περισσότερα...

Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος οἱ αὐτάδελφοι (Ἀπριλίου 2)

Οὗτοι ἦσαν ἀδελφοὶ ἐκ μητρός, ἐκ τῆς Λυδίας καταγόμενοι κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286-305). Εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν ἐμυήθησαν ὑπὸ τοῦ μάρτυρος Παμφίλου ἐν Βηρυττῷ, ὅπου καὶ κατηγγέλθησαν εἰς τὸν ἄρχοντα Οὐρβανόν. Καὶ πρῶτος ὁ Ἀμφιανὸς τὸν Χριστὸν ὁμολογήσας, ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν, οἵτινες ἀφοῦ ἔχρισαν δι᾽ ἐλαίου τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἔκαυσαν, εἲτα ἐκρέμασαν ἐξωγκωμένον ἐκ τῶν λακτισμάτων· ἐπιμένοντα δὲ ἔτι ἐν τῇ ὁμολογίᾳ, ἔρροψαν εἰς τὴν θάλασσαν, ἔνθα εὗρε τὸ τέλος τοῦ μαρτυρίου. Ὁ δὲ Αἰδέσιος ἐξωρίσθη εἰς Ἀλεξάνδρειαν, καταδικασθεὶς εἰς τὴν ἀναγκαστικὴν ἐργασία τῶν μετάλλων τοῦ χαλκοῦ· ἀλλ᾽ ὅτε εἲδε τὸν ἄρχοντα Ἱεροκλέα νὰ βασανίζῃ σκληρῶς τοὺς χριστιανούς, ἐπετέθη κατ᾽ αὐτοῦ καὶ ἐκακοποίησεν αὐτόν· τότε συλληφθεὶς καὶ ὑποστὰς βασάνους, ἐρρίφθη καὶ αὐτὸς εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐτελειώθη ἐν αὐτῇ.

Περισσότερα...

Τίτος ὅσιος ὁ Θαυματουργός (Ἀπριλίου 2)

Ἀγνοεῖται ὁ χρόνος τῆς ἀκμῆς αὐτοῦ. Ἐκ τοῦ συντόμου ὑπομνήματος τοῦ ἐπιφερομένου ἐν τοῖς Συναξαρισταῖς μανθάνομεν γενικὰ καὶ ἀόριστα περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, ζῆλον ἔχων πρὸς τὴν μοναχικὴν πολιτείαν, προσῆλθεν εἰς κοινόβιον καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἄσκησιν, ἐν ᾗ διέπρεψε μεταξὺ τῶν συνασκητῶν αὑτοῦ ἐπὶ ἐγκρατείᾳ καὶ καθαρότητι βίου καὶ ἐν παντοίας ἀρεταῖς, αἵτινες ἀνέδειξαν αὐτὸν καὶ ἡγούμενον τοῦ κοινοβίου, ὅτι κατέστη τύπος καὶ ὑπογραμμὸς εἰς τοὺς ὑπ᾽ αὐτὸν δι᾽ ἐναρέτου πολιτείας καὶ ὅτι ἐν θαύμασι διαλάμψας μετέστη πρὸς Κύριον.

Περισσότερα...

Μακάριος ὅσιος καὶ ὁμολογητής, ἡγούμενος Μονῆς Πελεκητῆς (ἐν Τριγλίᾳ, Ἀπριλίου 1)

Οὗτος ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἔνθα καὶ ἐξεπαιδεύθη τῇ φροντίδι τοῦ θείου αὑτοῦ, ἅτε ὀρφανὸς ἐν νεαρᾷ ἡλικίᾳ διαμείνας. Κλίσιν δὲ πρὸς τὴν μοναχικὴν ἔχων πολιτείαν, ἐξῆλθε τῆς βασιλευούσης καὶ κατέλαβε τὴν παρὰ τὴν Τρίγλιαν μονὴν τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν ἐπιλεγομένην τῆς Πελεκητῆς. Ἐν ταύτῃ ὁ νεαρὸς Χριστοφόρος − τοῦτο ἦτο τὸ λαϊκὸν αὐτοῦ ὄνομα − ἐκάρη μοναχός, μετονομασθεὶς Μακάριος, φήμην ἁγίου καὶ ἐναρέτου ἀνδρός, ἀλλὰ δὴ καὶ θαυματοποιοῦ, κτησάμενος· διὰ τοῦτο καὶ ὁ πατριάρχης Ταράσιος (784-806) τὰ περὶ αὐτοῦ ἀκούσας καλὰ καὶ εὔφημα, μετακαλεῖται εἰς Κων/πόλιν καὶ χειροτονεῖ αὐτὸν πρεσβύτερον, οἱ δὲ μοναχοὶ ἀνέδειξαν αὐτὸν πνευματικὸν αὐτῶν πατέρα καὶ ἡγούμενον. Ἀλλ’ ὅτε ἡ τῶν εἰκονομάχων αἵρεσις  ἐλυμαίνετο τὴν ἐκκλησίαν ἐπὶ Λέοντος τοῦ Ε′ τοῦ Ἀρμενίου, τότε καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἄλλων προασπιστῶν τῆς εὐσέβειας ἐξορίζεται καὶ ρίπτεται ἐν τῇ φυλακῇ· τοῦτον ἐξαγαγὼν τῆς φυλακῆς, μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Λέοντος, ὁ διάδοχος αὐτοῦ Μιχαὴλ ὁ Τραυλὸς καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ μεταβάλῃ τὸ ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων εὐσεβὲς αὐτοῦ φρόνημα, ἐξώρισεν εἰς τὴν νῆσον Ἀχουσίαν (ἐν τῇ θαλάσσῃ τοῦ Μαρμαρᾶ), ὅπου πολλὰ κακουχηθεὶς ἀπέθανεν ἐν τῇ φυλακῇ.

Ὁ μακάριος μακαριστὸς ἐν βίῳ
μακαρίως νῦν γῆ ἐνοικεῖ μακάρων.

[Ἡ μονὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Πελεκητῆς, σταυροπήγιον οὖσα πατριαρχικόν, σώζεται μέχρι τοῦ νῦν· ἀπέχει περὶ τὴν ὥραν τῆς κωμοπόλεως τῆς Τριγλίας ἐπὶ τῆς θαλάσσης ἐκτισμένη εἰς τερπνοτάτην τοποθεσίαν.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας