Ρωμανὸς ὅσιος ὁ θαύματουργός (Φεβρουαρίου 9. Νοεμβρίου 27 ΑΦα)

Οὗτος ὁ ὅσιος ἐγεννήθη ἐν τῷ χωρίῳ Ρώσσῳ (τῆς Κιλικίας), τὴν δὲ πρώτη ἡλικίαν διαβὰς μετέβη εἰς Ἀντιόχειαν καὶ ἐκάθησεν ἐν σμικροτάτῳ οἰκίσκῳ ἔξω τῆς πόλεως πρὸς ἄσκησιν· Τὰ κατ᾽ αὐτὸν ἐξιστορεῖ ὁ Θεοδώρητος ἐν τῇ Φιλοθέῳ αὐτοῦ Ἱστορίᾳ (ἀριθ. 11), λέγων μεταξὺ ἄλλων, ὅτι μόνον ἄρτον μετὰ ἅλατος ἔτρωγεν, ὅτι περιβεβλημένος τρίχινα ἔφερεν ἔνδοθεν βαρέα σίδηρα, ὅτι ἐθεράπευε πολλῶν ἀνθρώπων νοσήματα καὶ στείρας γυναῖκας τεκνογόνους ἐποίει· οὕτω δὲ μέχρι βαθυτάτου γήρατος ἔγκλειστος ἐν τῇ καλύβῃ αὑτοῦ διαμείνας, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.

Πρὸς τοὺς πόνους ἀντεῖχε Ρωμανὸς σφόδρα,
ἕως ἀπῆρε τοῦ γεηροῦ σαρκίου.

[Οἱ στίχοι κατὰ τὸν Λαυριωτικὸν Κώδικα Δ 43 ἐν δὲ τῷ Ν οὕτω:

Λήθην βαθεῖαν εἶχε καὶ ζῶν τοῦ βίου
Ρωμανὸς οὗτος, ὃς μετέστη τοῦ βίου.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Νικηφόρος μάρτυς (Φεβρουαρίου 9)

Ἤθλησεν ἐπὶ βασιλείας Οὐαλεριανοῦ (251-259) τοῦ Γαληϊνοῦ (254-268) ἐξ αἰτίας τοιαύτης· οὗτος εἶχε φίλον Σαπρίκιον τινα πρεσβύτερον τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας, μετὰ τοῦ ὁποίου ἦλθεν εἰς ρῆξιν, ἡ δὲ τούτων φιλία μετετράπη εἰς μῖσος ἄσπονδον· πολλάκις ἐζήτησε συγνώμην παρὰ τοῦ ἱερέως ὁ Νικηφόρος, ἀλλ᾽ οὗτος ἔμεινεν ἀδυσώπητος εἰς τὰς παρακλήσεις του· ὅτε δὲ καταδιωχθεὶς ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν ὁ Σαπρίκιος ἐφέρετο πρὸς τὸ μαρτύριον, ἔσπευσε καὶ πάλιν ὁ Νικηφόρος ἵνα ζητήσῃ συγχώρησιν, ἐλπίσας ὅτι εἰς τὴν ἐσχάτην ταύτην καὶ ἱερὰν στιγμὴν θὰ εὕρισκεν εὐμενῆ καὶ πρόθυμον τὸν Σαπρίκιον νὰ συγχώρησιν, ἐλπίσας ὅτι εἰς τὴν ἐσχάτην ταύτην καὶ ἱερὰν στιγμὴν θὰ εὕρισκεν εὐμενῆ καὶ πρόθυμον τὸν Σαπρίκιον νὰ συγχωρήσῃ τὸν ἐχθρόν του, ἀλλ᾽ οὗτος καὶ τότε ἠρνήθη νὰ δώσῃ τὴν συγχώρησιν· ἐπειδὴ δὲ κατὰ τὴν ὥραν τῶν βασάνων ὁ Σαπρίκιος ἐλιποψύχησε καὶ ἀπηρνήθη τὸν Χριστόν, τότε προσέφερεν ἑαυτὸν ἀντ᾽ αὐτοῦ εἰς τὸ μαρτύριον ὁ Νικηφόρος καὶ ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν.

Τὸν ἐκ παλαιοῦ κλητικὸν Νικηφόρον
τμηθέντα γνῶθι πρακτικὸν νικηφόρον.
Φασγάνῳ ἀμφ᾽ ἐνάτῃ, Νικηφόρε, δειροτομήθης*.


[* δειροτμήθης Α.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Ζαχαρίας ὁ προφήτης (Φεβρουαρίου 8)

Εἷς τῶν δώδεκα μικρῶν προφητῶν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Λευΐ, γεννηθεὶς ἐν Γαλαάδ· οὗτος προεφήτευσε περὶ τῆς καταστροφῆς τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις ναοῦ, πρὶ τοῦ τέλους τοῦ 'Ισραἠλ, περὶ  τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ἐθνῶν, περὶ τῆς ἀργίας τῶν προφητῶν, τὼν ἱερέων καὶ τῶν Σαββάτων, περὶ μελλούσης κρίσεως καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ ἀπέθανεν ἐν βαθυτάτῳ γήρατι, ταφεὶς παρὰ τὸν τάφον τοῦ προφήτου Ἀγγαίου.

Ἵππους ἑώρας τοὺς νόας, Ζαχαρία,
δι᾽ ὧν πρὸς ὕψος οὐρανῶν ἀφιππάσω*.

[*ἀφιπτάσω Α].

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης (Φεβρουαρίου 8)

Ὁ μεγαλομάρτυς Θεοόδωρος ὁ Στρατηλάτης ἦν εἰς τοὺς χρόνους τοῦ Λικινίου (307-323) ἐξ Εὐχαΐτων καταγόμενος ἐν Ἡρακλείᾳ τοῦ Πόντου διαμένων. Στρατιωτικὸς ἔνδοξος, ὡραῖος τὴν παράστασιν, εἵλκυεν εἰς φιλίνα τοὺς πάντας καὶ διὰ τῆς λαμπρότητος τοῦ λόγου ἐσαγήνευε τοὺς ἀκούντας. Περὶ αὐτοῦ ἤκουσεν ὁ Λικίνιος, ἐν Νικομηδείᾳ διατρίβων, ὅτι τὰ τῶν χριστιανῶν φρονεῖ καὶ τὰ εἴδωλα βδέλυττεται καὶ ἀπέστειλεν εἰς Ἡράκλειαν ἀνωτέρους ἀξιωματούχους ἵνα φέρωσιν αὐτὸν ἐν τιμῇ εἰς Νικομήδειαν· ἀλλ᾽ ὁ Θεόδωρος διὰ τῶν αὐτῶν ἀπεσταλμένων διεμήνυσεν αὐτῷ ὅτι διὰ πολλοὺς λόγους ἡ παρουσία τοῦ Λικινίου εἰς τὴν Ἡράκλειαν ἦτο συμφέρουσα καὶ προέτρεψε τὸν Λικίνιον νὰ μεταβῇ ἐκεῖσε. Ἀποδεχθεὶς τὴν πρότασιν μετέβη εἰς Ἡράκλειαν ὁ βασιλεύς, προϋπαντηθεὶς λαμπρῶς ὑπὸ τοῦ Θεοδώρου, εἰς ὃν ἔτεινε τὴν χείραν, ἐλπίσας ὅτι διὰ τοῦ Θεοδώρου θὰ προσείλκυε τοὺς χριστιανοὺς εἰς τὴν θρησκεία τῶν εἰδώλων. Καὶ λοιπὸν ἐν ἡμέρᾳ τακτῇ ἐνώπιον τοῦ λαοῦ ἐπὶ θρόνου ὁ βασιλευς καθήμενος, προέτρεψε τὸν Θεόδωρον νὰ προσφέρῃ εἰς τοὺς θεοὺς θυσίαν· ἀλλ᾽ ὁ Θεόδωρος ἀρνηθεὶς ἐζήτησε νὰ δοθῶσι τὰ χρυσᾶ καὶ τὰ ἀργυρᾶ τῶν θεῶν ἀγαλμάτια εἰς αυτὸν ἵνα κατ᾽ ἰδίαν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ θυμιάσῃ καὶ μυρίσῃ αὐτὰ καὶ εἶτα προσφέρῃ δημόσια τὰς νενομισμένας θυσίας καὶ ἔλαβεν αὐτά· τότε συντρίψας αὐτὰ διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἐνδεεῖς τὰ χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ τῶν ἀγαλμάτων τεμάχι. Ἀλλ᾽ ἰδὼν ὁ ἑκατόνταρχος Μαξέντιος τὴν κεφαλὴν τῆς Ἀφροδίτης περιφερομένην εἰς χεῖρας πτωχοῦ καὶ καταδώσας τὸ πρᾶγμα εἰς τὸν Λικίνιον, παρέστησε τὸν Θεόδωρον ὡς ἐμπαίκτην καὶ καταφρονητὴν τῶν θεῶν καὶ τῶν θελήσεων αὐτοῦ· ὁ δὲ ἐξαγριωθεὶς ἐκ θυμοῦ διέταξε νὰ βασανίσωσιν αὐτὸν τύπτοντες καὶ καίοντες καὶ ξέοντες τὸ σῶμα αὐτοῦ καὶ ρίψωσιν αὐτὸν εἰς φυλακήν· ἐκ τῆς φυλακῆς ἐξαγαγόντες αὐτὸν οἱ δήμιοι ἐσταύρωσαν, διεπέρασαν τοὺς πόδες καὶ τὰς χεῖρας καὶ τὰ κρύφια μέλη διὰ περώνης, ἐτόξευσαν αὐτὸν κατὰ πρόσωπον, εἰς τρόπων ὥστε οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἐξεχύθησαν, ἐξέταμον τὰ μέλη καὶ ἀφῆκαν αὐτὸν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· φοβηθεὶς δὲ τὴν τοῦ ὄχλου ταραχήν, διέταξεν ὁ Λικίνιος ν᾽ ἀποκεφαλίσωσιν αὐτόν· τὸ δὲ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον μετετέθη ἐξ Ἡρακλείας εἰς τὸ γονικὸν αὐτοῦ κτῆμα ἐν Εὐχαΐτοις τῇ 8ῃ Ἰουνίου, ὡς ὁ μάρτυς εἰς τὸν ταχυγράφον αὐτοῦ Οὔαρον πρὸ τῆς ἐκτομῆς αὐτοῦ διέταξε.

Ὤν Θεόδωρος ἀξίαν*  στρατηλάτης.
ὑπῆρξε τμηθεὶς καὶ Θεοῦ** στρατηλάτης
Ὄμβριμον*** ὀγδοάτῃ Θεοδώρου αὐχένα κόψαν.

[* Ἀξίως Α. (**) καὶ Θεοῦ] τοῦ Θεοῦ Β. (***) ὄμβρον Β. Ἡ Ἀκολουθία αὐτοῦ ἐξεδόθη ἐν Ἀθήναις 1920. Ἐν τῇ ἐμῇ συλλογῇ Ἀκολουθία ἀνέκδοτος].

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Ἰανουάριος ἱερομάρτυς, ἐπίσκοπος Βενεβενδοῦ, Σόσσος καὶ Πρόκλος (ἢ Πρόκουλος), διάκονοι πόλεως Ποτιόλων, Εὐτύχιος καὶ Ἀκούστιος (ἢ Ἀκούτιος) διάκονοι, Φαῦστος καὶ Δησιδέριος οἱ κληρικοὶ (Ἀπριλίου 21, Σεπτεμβρίου 19 Del).

Ἐκ τούτων ὁ μὲν ἅγιος Ἰανουάριος ἦν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (284-304) ἐπίσκοπος Βενεβενδοῦ, ὅστις κηρύττων τὸν Χριστὸν ἐνεκλείσθη εἰς φυλακὴν τῶν Ποτιόλων μετὰ τῶν διακόνων Σόσσου, Πρόκλου, Εὐτυχίου καὶ Ἀκουστίου· τούτους ἐκβαλὼν τῆς φυλακῆς ὁ ἄρχων τῆς Καμπανίας Τιμόθεος καὶ μὴ καταπείσας νὰ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστὸν ἐνέβαλεν εἰς κάμινον πυρός, ἐνευροκόπησεν, ἔρριψεν εἰς τὰ θηρία καὶ τέλος τὰς κεφαλὰς αὐτῶν ἀπέτεμε μετὰ τῶν εἰς ἐπίσκεψιν αὐτῶν ἐλθόντων ἀνωτέρω κληρικῶν.

Περισσότερα...

Ἀλεξάνδρα (ἢ Ἀλεξανδρία) ἡ βασίλισσα, Ἀπολλώ, Ἰσαάκιος καὶ Κοδράτος οἱ αὐτῆς θεράποντες (Ἀπριλίου 21).

Ἡ ἁγία Ἀλεξάνδρα ἦν σύζυγος τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ (284-304)· αὕτη παρισταμένη κατὰ τὰ φρικτὰ μαρτύρια τοῦ μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καὶ βλέπουσα τὴν καρτερία, ἀλλὰ καὶ τὰ θαύματα τὰ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἐπιτελούμενα, καὶ τὴν ἐπιστροφὴν τοσούτων ἐθνικῶν εἰς τὸν χριστιανισμὸν διὰ τῶν τεραστίων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, περιεφρόνησε τὴν βασιλικὴν ἀξίαν καὶ δόξαν, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ὡμολόγησεν ἐνώπιον τοῦ συζύγου αὑτῆς Διοκλητιανοῦ ἑαυτὴν χριστιανήν. Τότε φυλακίζεται αὕτη· οἱ δὲ θεράποντες αὐτῆς Ἀπολλώ, Ἰσσαάκιος καὶ Κοδράτος, τὴν θηριωδίαν βλέποντες τοῦ βασιλέως, ἤλεγξαν αὐτὸν ἐν παρρησίᾳ, ὅτι οὐδὲ ἐκείνης ἐφείσατο, μεθ᾽ ἧς συνέζησε καὶ ἐτεκνοποίησε, καὶ οὗτοι μὲν φυλακισθέντες τὰς κεφαλὰς αὑτῶν ἀπετμήθησαν, ἡ δὲ Ἀλεξάνδρα μαθοῦσα τὴν βασιλικὴν ἀπόφασιν, ὅτι ἔμελλε συναποκεφαλισθῇ μετὰ τοῦ μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἔκλινε τὰ γόνατα εἰς προσευχὴν ἐν τῇ φυλακῇ καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα.

Περισσότερα...