Ἀγάθων πάπας Ρώμης (Φεβρουαρ. 20, Φεβρουαρ. 19 Del.)

Κατήγετο ἐξ Ἰταλίας, υἱὸς εὐσεβῶν καὶ ἐνάρετων γονέων, οἵτινες ἐνέπνευσαν αὐτῷ τὴν κλίσιν καὶ τὸν ζῆλον εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν θείων Γραφῶν. Ἐκ τούτων καλῶς διδαχθείς, μετὰ τὸν θάνατον τῶν γονέων αὑτοῦ διαμοιράσας τὴν πατρικὴν κληρονομίαν αὑτοῦ τοῖς δεομένοις, ἀπεσύρθη εἰς μονὴν θεοφιλῶς ἀσκούμενος· εἰς ἄκρον φθάσας ἀρετῆς, ἐξελέγη ἐπίσκοπος Ρώμης τῷ 678 καὶ μετὰ τριετίαν ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον τῇ 10 Ἰανουαρίου 681. Ἐπὶ τοῦ Ἀγάθωνος συνεκροτήθη ἡ ἕκτη οἰκουμενικὴ σύνοδος (680) ἐν Κ]πόλει κατὰ μονοθελητῶν, εἰς ἣν ἀπέστειλεν ἀντιπροσώπους αὐτοῦ.

Περισσότερα...

Φιλοθέη ὁσία (Φεβρουαρίου 19)

Ἀθηναῖα εὐγενής, κόρη προὔχοντος Ἀθηνῶν Ἀγγέλου Μπενιζέλου καὶ τῆς Συρίγης, ἀνετράφη εὐσεβῶς καὶ ἐξεπαιδεύθη καλῶς ὑπὸ τῶν γονέων αὐτῆς, οἵτινες δωδεκαετῆ συνῆψαν αὐτὴν εἰς γάμον· μετὰ τριετῆ συμβίωσιν διαμείνασα χήρα καὶ μὴ στέργουσα νὰ ἔλθῃ εἰς δεύτερον γάμον, ἀπεφάσισε, μετὰ τὸν θάνατον τῶν γονέων αὐτῆς, νὰ γίνῃ μοναχή· ἔκτισε δὲ τότε (περὶ τὸ 1550) τὴν γυναικείαν μονὴν τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου εἰς ἣν προσῆλθον καὶ ἄλλοι κόραι διδασκόμεναι ἢ καὶ ἐργόχειρα μανθάνουσαι καὶ συνεμόνασαν μετ’ αὐτῆς ὅσαι ἐκ τούτων ἤθελον. Πλὴν τῆς μονῆς ταύτης ἔκτισε καὶ ἀλλαχοῦ μονὰς καὶ νοσοκομεῖα πρωτοστατοῦσα εἰς τὴν φιλανθρωπικὴν κίνησιν καὶ εἰς πᾶν ἔργον θεάρεστον. Ὅτε δὲ ἀπέκρυψεν ἐν τῇ μονῇ αὐτῆς τέσσαρας Ἑλληνίδας βιαζομένας εἰς ἐξώμοσιν, οἱ Τοῦρκοι συνέλαβον αὐτὴν καὶ ἐφυλάκισον· καὶ ἀπηλλάγη μὲν τότε τῆς φυλακῆς, ἀλλ’ ἀργότερον εἰσελθόντες ἐν καιρῷ ἀγρυπνίας ἐν τῷ ναῷ συνέλαβον καὶ ἐμαστίγωσαν, ἐκ τῶν φρικτρῶν δὲ ἐκείνων βασάνων ἀπέθανεν τῷ 1589, τὸ δὲ λείψανον αὐτῆς κατετέθη ἐν τῷ ναῷ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου.

[Άκολουθία αὐτῆς ἐξεδόθη ἐν Βενετίᾳ 1775 (δίς), ἐν Ἀθήναις 1849 καὶ 1928, ὁ δὲ βίος αὐτῆς ἐδημοσιεύση ἐν Ἀθήναις 1893.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Ἀπφία ἡ ἀπόστολος, ἐκ τῶν Ο΄ (Νοεμβρίου 22, Νοεμβρίου 23 Del., Φεβρουαρίου 19 BN, Φεβρουαρ. 20 ΑΗΧα Del.)

Ἡ Ἀπφία συνεμαρτύρησε μετὰ τῶν ἀποστόλων Φιλήμονος, Ἀρχίππου καὶ Ὀνησίμου κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Νέρωνος (54-68) εἰς Κολοσσάς, συλληφθεῖσα ὑπὸ τοῦἄρχοντος τοῦ τόπου Ἀνδροκλῆ καὶ μὴ πεισθεῖσα νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα ἐδάρη, ἐβασανίσθη καὶ ἐτελειώθη ἐν τῷ μαρτυρίῳ. Κατὰ τὸ ὑπόμνημα τοῦ Λαυριωτικοῦ Κώδ. Δ 43 φ. 152β, ἡ Ἀπφία ἦτο γυνὴ τοῦ ἀποστόλου Φιλήμονος.

Ἡπλωμένην παίουσιν εἰς γῆν Ἀπφίαν
εἰς οὐρανοὺς ἔχουσαν ὄμμα καρδίας.

Ἐν τῷ Α καὶ τὸ Φα τὸ ἑξῆς δίστιχον:

Γύμνωσιν έκπέφευγεν Εὔας Ἀπφία
θείῳ γὰρ οὐκ ἔπηξεν ρύπον ἀμφίῳ.

Εἰς πάντας δὲ ὁμοῦ τοὺς ἀποστόλους τόδε:

Χριστοῦ καλοῦντος ὤφθητε δρόμῳ ξένῳ

Χριστοῦ μαθηταὶ δραμόντες πρὸς τὴν κλῆσιν.

[Οἱ στίχοι οὗτοι κατὰ τὸν Β.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Φιλήμων ἀπόστολος ἐκ τῶν Ο΄ (Νοεμβρίου 22, Νοεμβρίου 23 Del., Φεβρουαρίου 19 BN, Φεβρουαρ. 20 ΑΗΧα Del.)

Κατήγετο ἐκ Κολοσσῶν, μαθητὴς γενόμενος τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅστις μετὰ τοῦ Τιμοθέου ἀπέστειλεν αὐτῷ τὴν γνωστὴν ἐπιστολήν. Τοῦτον ἐχειροτόνησεν ὁ Παῦλος ἐπίσκοπον κα ἀπέστειλεν εἰς Γάζαν, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ κυρήγματος ἐφώτισεν· ἐκεῖθεν μετέβη χάριν τοῦ κηρύγματος εἰς Κολοσσάς, ἔνθα μετὰ τῆς Ἀπφίας συνελήφθη ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος τοῦ τόπου καὶ διαφοροτρόπως βασανισθεὶς ἐτελεύτησεν ἐν ταῖς βασάνοις.

Περισσότερα...

Ἄρχιππος ἀπόστολος ἐκ τῶν Ο΄ (Νοεμβρίου 22, Νοεμβρίου 23 Del., Φεβρουαρίου 19 BN, Φεβρουαρ. 20 ΑΗΧα Del.)

Μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Παύλου διαμένων εἰς Κολασσάς, περὶ οὗ εἰς τὴν Κολασσαεῖς ἐπιστολὴν γράφει ὁ Παῦλος: «Εἴπατε Ἀρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς» (Κολ. δ′ 17). Ὅτε οὗτος προσηύχετο ἐν τῷ ναῷ μετὰ τῶν ἐν Κολασσαῖς ἐπιδημούντων ἀποστόλων Φιλήμονος, Ὀνησίμου καὶ Ἀπφίας ἐπιπεσόντας κατ’ αὐτῶν οἱ ἐκεῖ ἑορτὴν τῆς Ἀρτέμιδος ἄγοντες ἐθνικοί, συνέλαβον· καὶ ἀρνούμενος αὐτοὺς νὰ θυσιάσωσιν εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ Μηνᾶ, τὸν μὲν Ἄρχιππον δείραντες κατέχωσαν ἐντὸς λάκκου καὶ διὰ τῶν λίθων ἐφόνευσαν, τοὺς δὲ λοιποὺς παντοιοτρόπως βασανίσαντες ὁμοίως ἀπέκτειναν. 

Ποθῶν τὸν ἀκρόγωνον Ἄρχιππος λίθον
κατελοήθη τῷ πόθῳ τούτου λίθοις.
Ἄρχιππος δεκάτῃ ἐνάτῃ θάνε χερμαδίοισιν.

Ἐν δὲ τῷ Αφα τόδε τὸ δίστιχον:

Τὰς κακίας Ἄρχιππος ἄρξας ἐν βίῳ
νῦν εὐθὺ πόλον* προσγείων ἀποτρέχει.

[* Εὐθύπολον Α, εὐθυπόλον Φα. Ἐν τῷ Συναξαριστῇ Νικοδήμου φέρεται δὶς ἡ τοῦ Ἀρχίππου μνήμη ἀσκόποως μετὰ τοῦ αὐτοῦ διστίχου, τὴν 22 Νοεμβρίου καὶ τὴν 19 Φεβρουαρίου]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Ἀγαπητός, ἐπίσκοπος Συναοῦ (Φεβρουαρίου 18)

Ἐγεννήθη ἐν Καππαδοκίᾳ ἐκ γονέων εὐσεβῶν· νέος ἔτι ὤν, κατέφυγεν εἰς μονήν τινα παρὰ τὴν πόλιν Συναόν, ὑπὲρ τοὺς χιλίους ἀριθμοῦσαν μοναχούς, ἐσχόλαζεν ἐν νηστείαις καὶ προσευχαῖς. Ἀκούσας τὰ περὶ αὐτοῦ ὁ Λικίνιος (307-323), καὶ ἰδίως ὅτι ἦν ρωμαλέος καὶ ἰσχυρὸς κατὰ τὸ σῶμα, ἀπέσπασεν αὐτὸν τῆς μονῆς καὶ κατέταξε μεταξὺ τῶν στρατιωτῶν. Μετὰ τὸν θάνατον Λικινίου, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀπήλλαξεν αὐτόν, τῇ παρακλήσει αὐτοῦ τῆς στρατιωτικῆς θητείας καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν μονὴν αὐτοῦ, ὁπότε καὶ ἐχειροτονήθη ἱερεὺς ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Συναοῦ, ὃν καὶ διεδέχθη μετὰ θάνατον εἰς τὸν θρόνον ψήφῳ κοινῇ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ. Οὕτως ὁσίως βιώσας καὶ πολλῶν θαυμάτων γενόμενος αὑτουργός, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.

Περισσότερα...