Ἀπφία ἡ ἀπόστολος, ἐκ τῶν Ο΄ (Νοεμβρίου 22, Νοεμβρίου 23 Del., Φεβρουαρίου 19 BN, Φεβρουαρ. 20 ΑΗΧα Del.)

Ἡ Ἀπφία συνεμαρτύρησε μετὰ τῶν ἀποστόλων Φιλήμονος, Ἀρχίππου καὶ Ὀνησίμου κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Νέρωνος (54-68) εἰς Κολοσσάς, συλληφθεῖσα ὑπὸ τοῦἄρχοντος τοῦ τόπου Ἀνδροκλῆ καὶ μὴ πεισθεῖσα νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα ἐδάρη, ἐβασανίσθη καὶ ἐτελειώθη ἐν τῷ μαρτυρίῳ. Κατὰ τὸ ὑπόμνημα τοῦ Λαυριωτικοῦ Κώδ. Δ 43 φ. 152β, ἡ Ἀπφία ἦτο γυνὴ τοῦ ἀποστόλου Φιλήμονος.

Ἡπλωμένην παίουσιν εἰς γῆν Ἀπφίαν
εἰς οὐρανοὺς ἔχουσαν ὄμμα καρδίας.

Ἐν τῷ Α καὶ τὸ Φα τὸ ἑξῆς δίστιχον:

Γύμνωσιν έκπέφευγεν Εὔας Ἀπφία
θείῳ γὰρ οὐκ ἔπηξεν ρύπον ἀμφίῳ.

Εἰς πάντας δὲ ὁμοῦ τοὺς ἀποστόλους τόδε:

Χριστοῦ καλοῦντος ὤφθητε δρόμῳ ξένῳ

Χριστοῦ μαθηταὶ δραμόντες πρὸς τὴν κλῆσιν.

[Οἱ στίχοι οὗτοι κατὰ τὸν Β.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Φιλήμων ἀπόστολος ἐκ τῶν Ο΄ (Νοεμβρίου 22, Νοεμβρίου 23 Del., Φεβρουαρίου 19 BN, Φεβρουαρ. 20 ΑΗΧα Del.)

Κατήγετο ἐκ Κολοσσῶν, μαθητὴς γενόμενος τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅστις μετὰ τοῦ Τιμοθέου ἀπέστειλεν αὐτῷ τὴν γνωστὴν ἐπιστολήν. Τοῦτον ἐχειροτόνησεν ὁ Παῦλος ἐπίσκοπον κα ἀπέστειλεν εἰς Γάζαν, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ κυρήγματος ἐφώτισεν· ἐκεῖθεν μετέβη χάριν τοῦ κηρύγματος εἰς Κολοσσάς, ἔνθα μετὰ τῆς Ἀπφίας συνελήφθη ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος τοῦ τόπου καὶ διαφοροτρόπως βασανισθεὶς ἐτελεύτησεν ἐν ταῖς βασάνοις.

Περισσότερα...

Ἄρχιππος ἀπόστολος ἐκ τῶν Ο΄ (Νοεμβρίου 22, Νοεμβρίου 23 Del., Φεβρουαρίου 19 BN, Φεβρουαρ. 20 ΑΗΧα Del.)

Μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Παύλου διαμένων εἰς Κολασσάς, περὶ οὗ εἰς τὴν Κολασσαεῖς ἐπιστολὴν γράφει ὁ Παῦλος: «Εἴπατε Ἀρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς» (Κολ. δ′ 17). Ὅτε οὗτος προσηύχετο ἐν τῷ ναῷ μετὰ τῶν ἐν Κολασσαῖς ἐπιδημούντων ἀποστόλων Φιλήμονος, Ὀνησίμου καὶ Ἀπφίας ἐπιπεσόντας κατ’ αὐτῶν οἱ ἐκεῖ ἑορτὴν τῆς Ἀρτέμιδος ἄγοντες ἐθνικοί, συνέλαβον· καὶ ἀρνούμενος αὐτοὺς νὰ θυσιάσωσιν εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ Μηνᾶ, τὸν μὲν Ἄρχιππον δείραντες κατέχωσαν ἐντὸς λάκκου καὶ διὰ τῶν λίθων ἐφόνευσαν, τοὺς δὲ λοιποὺς παντοιοτρόπως βασανίσαντες ὁμοίως ἀπέκτειναν. 

Ποθῶν τὸν ἀκρόγωνον Ἄρχιππος λίθον
κατελοήθη τῷ πόθῳ τούτου λίθοις.
Ἄρχιππος δεκάτῃ ἐνάτῃ θάνε χερμαδίοισιν.

Ἐν δὲ τῷ Αφα τόδε τὸ δίστιχον:

Τὰς κακίας Ἄρχιππος ἄρξας ἐν βίῳ
νῦν εὐθὺ πόλον* προσγείων ἀποτρέχει.

[* Εὐθύπολον Α, εὐθυπόλον Φα. Ἐν τῷ Συναξαριστῇ Νικοδήμου φέρεται δὶς ἡ τοῦ Ἀρχίππου μνήμη ἀσκόποως μετὰ τοῦ αὐτοῦ διστίχου, τὴν 22 Νοεμβρίου καὶ τὴν 19 Φεβρουαρίου]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Ἀγαπητός, ἐπίσκοπος Συναοῦ (Φεβρουαρίου 18)

Ἐγεννήθη ἐν Καππαδοκίᾳ ἐκ γονέων εὐσεβῶν· νέος ἔτι ὤν, κατέφυγεν εἰς μονήν τινα παρὰ τὴν πόλιν Συναόν, ὑπὲρ τοὺς χιλίους ἀριθμοῦσαν μοναχούς, ἐσχόλαζεν ἐν νηστείαις καὶ προσευχαῖς. Ἀκούσας τὰ περὶ αὐτοῦ ὁ Λικίνιος (307-323), καὶ ἰδίως ὅτι ἦν ρωμαλέος καὶ ἰσχυρὸς κατὰ τὸ σῶμα, ἀπέσπασεν αὐτὸν τῆς μονῆς καὶ κατέταξε μεταξὺ τῶν στρατιωτῶν. Μετὰ τὸν θάνατον Λικινίου, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀπήλλαξεν αὐτόν, τῇ παρακλήσει αὐτοῦ τῆς στρατιωτικῆς θητείας καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν μονὴν αὐτοῦ, ὁπότε καὶ ἐχειροτονήθη ἱερεὺς ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Συναοῦ, ὃν καὶ διεδέχθη μετὰ θάνατον εἰς τὸν θρόνον ψήφῳ κοινῇ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ. Οὕτως ὁσίως βιώσας καὶ πολλῶν θαυμάτων γενόμενος αὑτουργός, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.

Περισσότερα...

Λέων και Παρηγόριος άθλήσαντες ἐν Πατάροις (Φεβρουαρίου 18)

Πότε ἤθλησαν ἄγνωστον. Εἰς τὰ Πάταρα, τῆς Λυκίας, σημειοῦσιν οἱ Συναξαρισταί, συνελήφθη πρῶτος ὁ Παρηγόριος καὶ διὰ ποικίλων βασάνων ἐτέλεσε τὸ μαρτύριον· ὁ δὲ Λέων, μόνος ἀπολειφθείς, προσήρχετο εἰς τὸν τόπον, ὅπου ἐρρίφθη τὸ σῶμα τοῦ Παρηγορίου, καὶ ἔκλαιεν ὁλοφυρόμενος, ὅτι ἐστερήθη τῶν μαρτυρικῶν καὶ αὐτὸς στεφάνων· διὸ καὶ πόθῳ ἀναφλεγείς, κατά τινα ἐθνικὴν πανήγυριν, συνέτριψε τὰ πρὸ τῶν εἰδώλων κηροπήγια καὶ τοὺς λύχνους ἔρριψε κατὰ γῆς· διὰ τοῦτο συνελήφθη καὶ ὡδηγήθη εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου, εἰς ὃν ὡμολόγησε τὸν Χριστόν· ἀφοῦ ἐτύφθη διὰ βουνεύρων, ἐσύρθη εἰς χείμαρρον κρημνώδη καὶ ἐρρίφθη ἐκεῖ καὶ οὕτως ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

Ἕλκων ἄνωθεν ἰσχὺν ἐκ Θεοῦ Λέων,
ἕλξεις βιαίας ὡς λέων ἐκαρτέρει.
Παρηγόριος σάρκα δοὺς εἰς αἰκίας,
ἐκεῖ παρηγόρημα τὰ στέφη μέγα.

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρία

Λέων πάπας Ρώμης (Φεβρουαρίου 18)

Ἐγεννήθη ἐν Ρώμῃ περὶ τὰ τέλη τοῦ δ΄ αἰῶνος, ἐπὶ δύο παπῶν διατελέσας διάκονος, τοῦ Καλλίστου καὶ Σίξτου, ὃν διεδέχθη εἰς τὸν θρόνον τῇ 29ῃ Σεπτεμβρίου 440. Ὑπῆρξε εἷς τῶν ἀπολυταρχικωτέρων παπῶν, ὑποστηρίξας μετὰ πείσματος τὸ παπικὸν πρωτεῖον καὶ ἀντιταχθεὶς κατὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου (451) χορηγησάης διὰ τοῦ κη΄ Κανόνος αὐτῆς τὰ ἴσα πρεσβεῖα τῷ πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὸν ἐπίσκοπον Ρώμης. Ἔκτοτε μέχρι τοῦ νῦν δὲν ἔπαυσαν οἱ πάπαι τὰ πρωτεῖα ἐπὶ τῆς καθόλου ἐκκλησίας διεκδικοῦντες, πολλῶν κακῶν γενόμενοι τῇ ἐκκλησίᾳ πρόξενοι. Τὴν κατάταξιν αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἁγίων τῆς ἡμετέρας ἐκκλησίας ὀφείλει ὁ Λέων εἰς τὴν δογματικὴν ἐκείνην ἐπιστολὴν (ἴδ. Migne, Patr. Lat. 54, 755-781), ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς τὴν ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ οἰκουμενικὴν σύνοδον ἐναντίον τῶν Μονοθελητῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, ἧς τὸ περιεχόμενον ἐγένετο μετ’ ἐνθουσιασμοῦ δεκτὸν ἀπὸ μέρους τῶν παρευρεθέντων πατέρων. Ἀπέθανε τῇ 10ῃ Νοεμβρίου 460.

Περισσότερα...