Εἰς τοὺς Συναξαριστὰς ἄγνωστος. Εἰς τοῦτον συνετέθη Ἀκολουθία ἀνώνυμος ἐκδοθεῖσα ἐν Ζακύνθῳ 1864· ἐν αὐτῇ, σ. 28-39 καὶ ἐκτενὲς βιογραφικὸν ὑπόμνημα (ἴδ. καὶ Συναξαριστὴν Δουκάκη, Ἰανουάριος, σ. 502-508).
Ἡ τῶν λειψάνων ἀνακομιδὴ τοῦ μάρτυρος Ἀναστασίου ἐγένετο μετὰ δέκα ἔτη ἀπὸ τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ τέλους. Κατὰ τοὺς Συναξαριστάς, ἐπίσκοπος τις Ρωμαῖος, μεταβὰς εἰς Περσίαν, μετεκόμισε ταῦτα εἰς Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης, τὴν δὲ κάραν αὐτοῦ μετέφερεν εἰς Ρώμην.
Οὗτος ἦν ἐκ Λύστρων τῆς Λυκαονίας γεννηθεὶς ἐκ πατρὸς εἰδωλολάτρου καὶ μητρὸς Ἑβραίας ῆς Εὐνίκης, μαθητευθεὶς παρὰ τῷ ἀποστόλῳ Παύλῳ καὶ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐπίσκοπος ἐν Ἐφέσῳ κατασταθείς. Κατὰ δέ τινα ἐθνικὴν ἑορτήν, καταγώγιον καλουμένην, καθ᾽ ἣνπεριέφερον ἀνὰ τὴν πόλιν τὰ εἴδωλα καὶ λῃστρικῶς ἐπέπιπτον κατ᾽ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν οἱ ταῦτα φέροντες καὶ ἐφόνευον τοὺς παρατυγχάνοντας, ὁ Τιμόθεος θείου ζήλου πλησθεὶς συνέστησεν αὐτοῖς ἀπόσχωσιν τῶν αἰσχρῶν τούτων πράξεων· ἀλλ᾽ οὗτοι ἐπετέθησαν κατ᾽ αὐτοῦ διὰ ροπάλων καὶ ἐφόνευσαν αὐτόν, τὸ δὲ ἱερὸν αὑτοῦ λείψανον μετεκομίσθη εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ κατετέθη ἐντὸς τῆς ἁγίας τραπέζης τοῦ ναοῦ τῶν ἁγίων ἀποστόλων, ὅπου καὶ ἡ σύναξις αὐτοῦ τελεῖται. Ἐν τῇ αὐτῇ ἁγίᾳ τραπέζῃ ἦσαν κατατεθειμένα καὶ τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Λουκᾶ· διὰ τοῦτο ὅτε ὁ Ἰουστινανὸς ἀνῳκοδόμησε καὶ μετασκεύασε τὸν ὑπὸ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου ἀνεγερθέντα τῶν ἁγίων ἀποστόλων ναὸν, τὴν ἁγίαν τράπεζαν ὑφ᾽ ἣν ἦσαν τοποθετημέτα τῶν ἀνωτέρω ἁγίων τὰ λείψανα ἀφῆκεν ὡς εἶχεν ἀδιασάλευτον, περιορισθεὶς μόνον εἰς τὴν κατασκευὴν ἀργυροῦ περικαλύμματος.
Ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ (284-305) καὶ Λυσίου τοῦ ἄρχοντος ἐν τῇ Σαταλέων, ὑφ᾽ οὗ ἀνακριθέντες καὶ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν ὁμολογήσαντες ἐξωρίσθησαν εἰς χωρίον τῆς Λαζικῆς, Πιττυοῦς καλούμενον· ἐκεῖθεν ἀνακληθέντες ὡδηγήθησαν ὑπὸ τῶν δημίων, συνοδευομένοι εἰς Τραπεζοῦντα, καὶ πάλιν ἐνώπιον τοῦ αὐτοῦ ἡγεμόνος· ὁμολογήσαντες τὴν πίστιν αὐτῶν, ὑπεβλήθησαν εἰς φρικωδέστατα μαρτύρια· ἀνηλεῶς τυπτόμενοι ἀναρτήθηκαν ἐπὶ ξύλου, ἐξέσθησαν διὰ σιδηρῶν ὀνύχων, κατεκάησαν δι᾽ ἀνημμένων λαμπάδων καὶ ἐν ἀξιοθρυνήτῳ καταστάσει ἐκλείσθησαν εἰς φυλακήν· πάλιν ἐκ ταύτης ἐξάγονται καὶ πλείῳ τούτων ὑφίστανται, ἀποτμηθέντες τέλος τὰς κεφαλάς.
Αὕτη ἦν ἐκ Ρώμης, ἐκ γένους περιφανοῦς, ἀμέμπτου καὶ καθαροῦ βίου, διδάσκους εἰς τὰς νέας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ ὁδηγοῦσα αὐτὰς εἰς τὴν ἐνάρετον πολιτείαν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄρχων τῆς Ρώμης, ἐνέκλεισεν αὐτὴν εἰς πορνεῖον, ἀφοῦ πρῶτον διὰ τῆς πόλεως σχεδὸν γυμνὴν διεπόμπνευσε· διαφυλαχθεῖσα τῇ χάριτη τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ δυσωνύμῳ ἐκείνῳ οἴκῳ ἀγνὴ καὶ ἀμόλυντος, πρὸς ἔκπληξιν πάντων, παρεδόθη εἰς τὸ πῦρ, ἔνθα καὶ τὸ μαρτυρικὸν εὗρε τέλος.
Ἐγεννήθη ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας ἐκ γονέων εὐσεβῶν, τοῦ Θεοδώρου καὶ τῆς Φλωρεντίας, ἐπὶ τῆς βασιλείας Διοκλητιανοῦ (284-304). Ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας κατέφυγεν εἰς τὸν Ὄλυμπον διαιτώμενος ἐντὸς σπηλαίου. Ἐκ τοῦ Ὀλύμπου ἐπανῆλθεν εἰς Νίκαιαν πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν γονέων αὑτοῦ καὶ πάλιν εἰς Ὄλυμπον· οἱ Συναξαρισταὶ λέγουσιν, ὅτι ἐπὶ τῆς βασιλείας Διοκλητιανοῦ ἐγεννήθη, ὁ δὲ τοὺ Νικοδήμου ἐπὶ Δεκίου καὶ Διοκλητιανοῦ· ἀλλ᾽ ἀφοῦ ἔζη ἐπὶ Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος 33 ἔτη μετὰ τὸν Δέκιον (249-251), πῶς λέγουσιν, καὶ ἰδίως ὁ τοῦ Νικοδήμου, ὅτι ὑπὸ τοῦ Δεκίου παρεδόθη εἰς θάνατον; Ἀλλ᾽ οἱ Συναξαρισταὶ τὸν Δέκιον λέγουσιν ἡγεμόνα, ἐνῷ τὸν Διοκλητιανὸν καλοῦσιν βασιλέα καί, ἐκλαμβάνοντες τοῦτον ὡς τὸν γνωστὸν αὐτοκράτορα καὶ διώκτην Δέκιον, δικαιολογοῦσιν τὴν ἐνώπιον τούτου παράστασιν, τοῦ ἁγίου, γενομένην δι᾽ ἀγγέλου· ἐκ τοῦ Ὀλύμπου δηλαδὴ μετεφέρθη ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου εἰς Ρώμην! Ἴσως πρόκειται περὶ πλησιοχώρου ἄρχοντος, Δεκίου καλουμένου (ἡγεμόνα ὀνομάζει τοῦτον τὸ Συναξάριον), ὅστις παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τοὺς δήμιους, οἵτινες διὰ ἀπροσδόκητον αὐτοῦ παρρησίαν ἐράβδισαν, ἔθεσαν εἰς κλίβανον, ἔρριψαν εἰς τὰ θηρία καί, τέλος, διὰ τοῦ ξίφους ἀπέκτειναν.
| Δευ | Τρι | Τετ | Πεμ | Παρ | Σαβ | Κυρ |
|---|---|---|---|---|---|---|
Μέ τήν ἱστορική γιά τόν Ἑλληνισμό στήν Αὐστρία σημασία καί τή πλούσια δραστηριότητα στό φιλαν-θρωπικό, ἀνθρωπιστικό καί πολιτιστικό ἐπίπεδο, ἡ Μη- τρόπολη Αὐστρίας στρέφε- ται σέ ἐσᾶς ἀναζητώντας ἐνίσχυση στό ἔργο της.
Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ
