Ἡ θυγάτηρ Φανουὴλ ἐκ φυλῆς Ἀσήρ, χήρα ὀγδοήκοντα καὶ τεσσάρων ἐτῶν, ἥτις ἀπὸ τοῦ θανάτου τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐσύχναζε νύκτα καὶ ἡμέραν ἐν τῷ ναῷ τῆς Ἱερουσαλὴμ νηστεύουσα καὶ προσευχομένη καὶ ἥτις εὑρεθεῖσα ἐν τῷ ναῷ καθ’ ἣν ὥραν προσήχθη ὑπὸ τῶν γονέων αὐτοῦ ὁ Ἰησοῦς, ἐδόξασε τὸν Θεὸν ὅτι εἶδε τὸ σωτήριον αὐτοῦ καὶ προφητεύσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ ἐκήρυττεν αὐτὸν ὡς Μεσσίαν εἰς πάντας τοὺς ἀναμένοντας λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ (Λουκ. β′ 36-38).
Ὁ γνωστὸς ἐκ τῆς ἀφηγήσεως τοῦ Λουκᾶ (β′, 24, 34) εὐλαβὴς καὶ δίκαιος ὁ προσδεχόμενος τὴν σωτηρίαν τοῦ Ἰσραήλ, ὁ χρηματισθεὶς νὰ μὴ ἴδῃ θάνατον, πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν τοῦ Κυρίου, ὅστις, ἐν τῷ ἱερῷ εὐρισκόμενος καθ’ ἣν ὥραν ἡ Παρθένος ἔφερε τὸν Χριστὸν εἰς τὸν ναὸν ὡς βρέφος τεσαρακονθήμερον, ἔλαβεν αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας καὶ ἐφώνησε. «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα»· προεῖπε δὲ καὶ εἰς τὴν Θεοτόκον ὅσας ἔμελλε νὰ ὑποστῇ πικρίας καὶ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις ἐν τῷ ἀποστολείῳ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τῷ ὄντι ἐν τῷ ναῷ τῆς Θεοτόκου πλησίον της μεγάλης ἐκκλησίας (ἐν τοῖς Χαλκοπραττείοις).
Κατήγετο ἐκ Ναυπλίου τῆς Πελοποννήσου· ἐκεῖ τὰς φρένας παθών, ἀντίλλαξε τὴν θρησκείαν αὑτοῦ καὶ περιετμήθη· ἀλλ᾽ εἰς ἑαυτὸν ἐλθών, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πατρῴαν εὐσέβειαν, μετανοήσας καὶ τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινὸν ὁμολογῶν· τὸ τοιοῦτον ἐξηρέθισε τοὺς ἀπίστους Τούρκους καὶ παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν κριτήν, ὅστις κατεδίκασεν αὐτὸν εἰς θανατον· μεταφερόμενος δὲ εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, κατεκόπη διὰ μαχαιρῶν ὑπὸ τῶν Τούρκων εἰς τεμάχια καὶ ἔλαβε τὸν μαρτυρικὸν στέφανον τῷ 1655.
Οὗτος ἦν ἐκ κώμης τῆς Φρυγίας τῆς καλουμένης Λαμψάδου κατὰ τοὺς χρόνους Γορδιανοῦ τοῦ βασιλέως (238-244)· ἐν τῇ νεανικῇ αὐτοῦ ἡλικίᾳ ἔβοσκε χῆνας, ἀλλ᾽ ἦν πεπληρωμένος θείας χάριτος, θαύματα τελῶν καὶ νόσους θεραπεύων, ὡς ἐθεράπευσεν, ὡς λέγεται, καὶ τὴν θυγατέρα τοῦ Γαρδιανοῦ πάσχουσαν (δαιμονιζομένην). Ἀλλὰ κατὰ τὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμὸν (249-251) διεβλήθη εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς Ἀνατολῆς Ἀκιλῖνον καὶ ἤχθη εἰς Νίκαιαν, ἐκεῖ δὲ ὁμολογήσας τὸν Χριστὸν πρῶτον ἐδάρη καὶ εἶτα ἐσύρθη γυμνὸς ἐπάνω σιδηρῶν ἥλων, ἐκάη τὰς πλευρὰς μὲ λαμπάδας καὶ τέλος κατ᾽ ἀπόφασιν κατεδικάσθη ν᾽ ἀποκεφαλισθῇ· ἀλλὰ πρὶν τούτου παρέδωκεν τὴν ψυχὴν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτοῦ ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτοῦ τῷ ὄντι ἔνδον τοῦ σεπτοῦ ἀποστολείου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας.
Περὶ τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων τῶν Ἀναργύρων ὁ Παρισινὸς Κῶδιξ 1617 σημειοῖ τὰ ἑξῆς: «Τὰ περὶ τῶν ἁγίων τούτων τρανότερον ἐν τῇ ἡμέρᾷ τῆς κοιμήσεως αὐτῶν διείληπται, ἤγουν τῇ τριακοστῇ πρώτῇ Ἰανουαρίου μηνός· νῦν δὲ περὶ τῶν τιμίων λειψάνων αὐτῶν ρητέων, ὅτι διὰ τὴν ἐπικρατοῦσαν τῷ τότε ἀσέβειαν ἀποτμηθέντων ἁγίων, τὰ σώματα αὐτῶν ὑπὸ τῶν πιστῶν ὡς εἶχον τηνικαῦτα σπουδῆς καὶ γνώμης ἐν τῷ ναῷ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Μάρκου ἐτέθη, ὕστερον δὲ ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοδοσίου, πατριάρχου τῆς Ἀλεξανδρέων Θεοφίλου τυγχάνοντος, καὶ τὴν ἐν Κανώβῳ κώμην, Μανουθὲ καλουμένην, δαιμόνων οὖσαν κατοικητήριον, βουληθέντος ἐκκαθάραι καὶ τῆς ἐξ αὐτῶν λύμης ἀπαλλάξαι, καὶ τῆς τελευτῆς κωλυσάσης, ὁ μετ᾽ αὐτῶν Κύριλλος τὸ παρ᾽ ἐκείνου μελετηθὲν εἰς ἔργον ἐξήγαγεν, ἀγγέλου κατ᾽ ὄψιν ἐπιφανέντος αὐτῷ καὶ τὰ λείψανα τῶν ἁγίων τῇ κώμῃ ταύτῃ ἐπισκήψαντος ἀποθησαυρίσαι· καὶ κατὰ τὴν ὄψιν ἐν αὐτῇ μετετέθησαν τῇ κώμῇ λαμπρῶς, τοῦ Ἰουνίου τότε εἰκάδα πρὸς τῇ ὀγδόῃ ἄγοντος, καὶ νῦν εἰσιν ἐκεῖσε κατατεθεμένα εἰς ἀσφάλειαν τῶν ἐνοικουντων καὶ δόξαν Θεοῦ».
Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τοῖς Σφωρακίου καὶ εἰς Ἀρκαδιανάς. Ἐν τῷ Συναξαριστῇ τοῦ Νικοδήμου τὰ περὶ τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων ἄλλως ἐκτίθενται.
Ἤθλησαν ἐν τοῖς χρόνοις Διοκλητιανοῦ (284-304)· καὶ ὁ μὲν Κῦρος κατήγετο ἐξ Ἀλεξανδρείας ὁ δὲ Ἰωάννης ἐξ Ἐδέσσης (τῆς Μεσοποταμίας)· διὰ τὸν ἐπικρατοῦντα τότε κατὰ τῶν χριστιανῶν διωγμὸν ἔφυγεν ἐξ Ἀλεξανδρείας ὁ Κῦρος εἰς τὸν Ἀραβικὸν κόλπον καὶ ἐκλείσθη εἰς μονήν, ἔνθα περιεβλήθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα, πολλὰ θαύματα ἐπιτελῶν· ὁ δὲ Ἰωάννης μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα· ἀλλ᾽ ἀκούσας τὰ ὑπὸ τοῦ Κύριου τελούμενα θαύματα κατέφυγεν εἰς αὐτὸν καὶ συνδιῆγε μετ᾽ αὐτοῦ ἐν τῇ αὐτῇ μονῇ. Ὅτε δὲ ἔμαθον οἱ ἅγιοι ὅτι συνελήφθη γυνή τις, Ἀθανασία καλουμένη, μετὰ τῶν τριῶν αὐτῆς θυγατέρων, Θεοδότης, Θεοκτίστης καὶ Εὐδοξίας, φοβηθέντες μὴ ὡς γυναῖκες ἀποδειλιάσωσι καὶ ἀπαρνηθῶσι τὴν πίστιν, ἔσπευσαν οὗτοι πρὸς αὐτὰς καὶ ἐνεθάρρυνον νὰ ὑποστῶσι γενναίως τὸ μαρτύριον· ἀλλὰ συλληφθέντες καὶ οὗτοι καὶ τὸν Χριστὸν ὁμολογήσαντες, ἀπετμήθησαν μετὰ τῶν γυναικῶν τὰς κεφαλάς. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτῶν τῷ ὄντι ἐν τοῖς Σφωρακίου.
| Δευ | Τρι | Τετ | Πεμ | Παρ | Σαβ | Κυρ |
|---|---|---|---|---|---|---|
Μέ τήν ἱστορική γιά τόν Ἑλληνισμό στήν Αὐστρία σημασία καί τή πλούσια δραστηριότητα στό φιλαν-θρωπικό, ἀνθρωπιστικό καί πολιτιστικό ἐπίπεδο, ἡ Μη- τρόπολη Αὐστρίας στρέφε- ται σέ ἐσᾶς ἀναζητώντας ἐνίσχυση στό ἔργο της.
Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ
