Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἐκ Κομάνων τῆς Ἀρμενίας, ὅπου ἀπέθανεν, εἰς τὴν βασιλεύουσαν ἐγένετο τῷ 438, ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Πρόκλου, διακόνου χρηματίσαντος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου· ταῦτα κατετέθησαν ἐν τῷ ναῷ τῶν ἁγίων ἀποστόλων, ἔνθα ἐτελεῖτο καὶ ἡ αὐτοῦ σύναξις.
Κατὰ τοὺς Συναξαριστὰς ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων ἐγένετο τριάκοντα τρία ἔτη μετὰ τὴν αὐτοῦ κοίμησιν, ἤτοι τῷ 440.
Ὁ μέγας τῆς ἐκκλησίας πατὴρ καὶ διδάσκαλος ἐγεννήθη ἐν Ἀντιοχείᾳ περὶ τὰ μέσα τοῦ δ´ αἰῶνος· ὁ πατὴρ αὐτοῦ Σεκοῦνδος ἦν στραηγός, ἡ δὲ μήτρη αὐτοῦ, ἡ ἐν τῇ ὀρφανίᾳ αὐτὸν καλῶς ἐκθρέψασα, ὠνομάζετο Ἀνθοῦσα. Μετὰ τὰς ἐν Ἀντιοχείᾳ σπουδὰς αὐτοῦ ὑπὸ τὸν Λιβάνιον καὶ ἐν Ἀθήναις, ἐπανέκαμψεν εἰς Ἀντιόχειαν, ἀποσυρθεὶς εἰς τὴν ἔρημον, ἔνθα παρέμεινεν ἐπὶ πενταετίαν ἀσκούμενος, μελετῶν τὰς ἁγίας Γραφὰς καὶ ἐν προσευχαῖς σχολάζων· ἀλλ᾽ ἀσθενήσας ἐπανῆλθεν εἰς Ἀντιόχειαν καὶ ἐχειροτονήθη ὑπὸ τοῦ Μελετίου Ἀντιοχείας διάκονος, ἀργότερον δὲ ὑπὸ τοῦ διαδόχου τοῦ Μελετίου Φλαβιανοῦ καὶ πρεσβύτερος. Ἐν τῇ ἱερατικὴ αὐτοῦ διακονίᾳ ἀνέπτυξεν ὅλα τὰ ψυχικὰ αὑτοῦ χαρίσματα, ζῆλον θεῖον πύρινον καὶ εὐγλωττίνα ἐν τοῖς κηρύγμασι πρωτοφανῆ· ἔσειε καὶ ἐκλόνιζε τὰ πλήθη τῆς Ἀντιοχείας καὶ συνεκίνει τὰς ψυχὰς αὐτῶν βαθύτατα· ἡ τοιαύτη φήμη καὶ μέχρι τῆς βασιλευούσης διαπλωθεῖσα ἀνεβίβασεν αὐτὸν κοινῇ ψήφῳ τοῦ βασιλέως Ἀρκαδίου καὶ τοῦ κλήρου εἰς τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως (15 Δεκεμβρίου 397). Αὐστηρὸς ἀσκητὴς καὶ ἀδυσώπητος ἐλεγκτὴς πάσης παρανομίας καὶ κακίας ἐδημιούργησεν φοβεροὺς ἐχθρούς, καὶ δὴ αὐτὴν τὴν αὐτοκράτειραν Εὐδοξίαν, ἥτις, συγκαλέσασα σύνοδον ἐκ τριάκοντα ἓξ ἐπισκόπων ἐν τῷ χωρίῳ Δρῦς τῆς Χαλκηδόνος, ἐπέτυχε τὴν καθαίρεσιν καὶ ἐξορίαν αὐτοῦ ἐν χωρίῳ τινὶ τῆς Βιθυνίας· ἀλλ᾽ ἡ τοιαύτη ἀπόφασις τοσοῦτον τὰ πλήθη ἐξερέθισεν, ὥστε ἠναγκάσθη αὐτὴ αὕτη ἡ Εὐδοξία νὰ ἀνακαλέσῃ ἐκ τῆς ἐξορίας καὶ ἀποκαταστήσῃ εἰς τὸν θρόνον αὐτοῦ δι᾽ ἑτέρας συνοδικῆς ἀθῳωτικῆς ἀποφάσεως (402). Ἀλλὰ καὶ πάλιν παθεὶς (20 Ἰουνίου 404) ἐξωρίσθη εἰς Κουκουσὸν τῆς Ἀρμενίας καὶ ἐκεῖθεν εἰς Κόμανα, ὅπου καὶ ἀπέθανε (407). Οἱ Συναξαρισταὶ ὧδε πῶς διαζωγραφοῦσι τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον: «Ἦν δὲ τὴν ἰδέαν τοῦ σώματος βραχὺς πάνυ τὴν ἡλικίαν, μεγάλη κεφαλὴν τοῖς ὤμοις αἰωρῶν, ἰσχνὸς εἰς τὸ ἀκριβέστατον, ἐπίρριν, εὐρὺς τοὺς μυκτῆρας, ὠχρότητα μετὰ λευκοῦ, κοίλους τοὺς κόγχους τῶν ὀφθαλμῶν ἔχων καὶ βολβοῖς τούτων κεχρημένος μεγάλοις, ὄψεσιν ἀποστίλβων, εἰ καὶ τῷ λοιπῷ χαρακτῆρι τὸν ἀχθόμενον παρεδήλου· ψιλὸς καὶ μέγας τὸ μέτωπον καὶ πολλαὶς τᾶις στολίσι κεχαραγμένος, ὦτα περικείεμνος μεγάλα καὶ γένειον μικρὸν καὶ ἀραιότατον ὑπὸ πολιαῖς ταῖς θριξὶν ἐξανθῶν».
Δύο συνώνυμοι ὅσιοι ἀσκηταὶ τῆς ἐρήμου φέρονται μεταξὺ τῶν ἁγίων· ὁ εἷς σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ἁπλοῦς καὶ ἄκακος καὶ ἐπίσκοπος γενόμενος, οὕτινος σοφὰ ἀποφθέγματα καὶ πράξεις περιγράφονται ἐν τῷ Εὐεργεντινῷ (σ. 591), καὶ ὁ ἕτερος ἱερεὺς ὁ βιογραφούμενος ἐν τῷ Λαυσαϊκῷ. Ὁ Νικόδημος ἀποδέχεται τὸν πρῶτον.
Ζωῆς Ἀμμωνᾶς* νῆμα πληρώσας ἅπαν
ζωὴν ἐφεῦρεν οὔποτε πληρουμένην.
[* Ἀμωνᾶς Β.]
Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.
Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας
Ἡ μνήμη ἐν τῷ Συναξαριστῇ Delahaye (σ. 316,53), συνοδευομένη μετὰ Μέμνονος ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων. Ἀλλ᾽ ὁ Μέμνων ἐν τῷ Συναξαριστῇ τοῦ Sirmond λέγεγαι ἐπίσκοπος Ἐφέσου καὶ μνημονεύεται μετὰ τοῦ Μοδέστου πατριάρχου Ἱεροσολύμων τὴν 16ην Δεκεμβρίου, ἐξ οὗ γίνεται δῆλον ὅτι ἐκ τῶν ἀντιγράφων ἐξέπεσεν ἡ μνήμη τοῦ Μοδέστου, καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἐφέσου Μέμνων ὠνομάσθη ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων (ἴδ. Μέμνων ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου)
Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.
Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας
Οὗτος ἦν Κωνσταντινουπολίτης πλούσιος καὶ εὐσεβής, συγκλητικὸς τὴν ἀξίαν ἐν τοῖς χρόνοις τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ (518-527 - 565) Πρὸς ἀρτιωτέραν μόρφωσιν τῶν τέκνων αὐτοῦ Ἀρκαδίου καὶ Ἰωάννου, ἀπέστειλεν αὐτὰ εἰς Βηρυττὸν ἵνα διδαχθῶσι τὰ νομικά, ἀλλὰ καθ᾽ ὁδὸν ὑπέστησαν ναυάγιον καὶ διασωθέντα μετέβησαν εἰς Ἱεροσόλυμα, ὅπου ἐνεδύθησαν τὸ μοναχικὸν σχῆμα· ὅτε οἱ γονεῖς αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀναζήτησιν καὶ ἔμαθαν ὅτι ἐν τῇ πανερήμῳ τὸν ἀσκητικὸν διάγουσιν δρόμον, ζῶντες καὶ τῷ Θεῷ δουλεύοντες, ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καί, ἀποταξάμενοι καὶ αὐτοὶ τὸν κόσμον, μετέβησαν ὁ μὲν Ξενοφῶν εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἐκεῖ, τὸ μοναχικὸν λαβὼν σχῆμα, διῆλθεν ἐν ἀσκήσει τὸν βίον, ἡ δὲ γυνὴ αὐτοῦ Μαρία εἰς γυναικείαν ἐγκαταβιώσασα μονὴν ὡς μοναχή, τῷ Θεῷ ἑαυτὴν ἀφιέρωσεν· οὕτως ὁσίως ἅπαντες τὸν βίον διαπλεύσαντες καὶ θαύματα ἐπιτελοῦντες πρὸς Κύριον ἐξεδήμησαν.
Οὗτος ἦν ἐκ Βελλᾶς τῆς Ἠπείρου. Διὰ τὸν ἀκόλαστον αὐτοῦ βίον, τὸν ὁποῖον διῆγαγεν ᾐσθάνθη ἀποστροφὴν καὶ μετάνοιαν καὶ ἐζήτη διὰ μαρτυρικοῦ τέλους ν᾽ ἀποπλύνῃ τὸ παρελθόν. Ὅθεν ἀφορμῆς δοθείσης ἐπαρρησιάσατο ἐν Κων|πόλει ὡς χριστιανὸς καὶ πολλαχῶς βασανισθεὶς ἀπετμήθη τὴν κεφαλή.
Αὐξεντίῳ στέφανος ηὐξήθη μέγας
εἰς οὐράνια διὰ τοῦ μαρτυρίου.
[Οἱ στίχοι τοῦ Νικοδήμου. Τὸ μαρτύριον αὐτοῦ ἴδε εἰς τὸ Νέον μαρτυρολόγιον]
Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.
Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας
| Δευ | Τρι | Τετ | Πεμ | Παρ | Σαβ | Κυρ |
|---|---|---|---|---|---|---|
Μέ τήν ἱστορική γιά τόν Ἑλληνισμό στήν Αὐστρία σημασία καί τή πλούσια δραστηριότητα στό φιλαν-θρωπικό, ἀνθρωπιστικό καί πολιτιστικό ἐπίπεδο, ἡ Μη- τρόπολη Αὐστρίας στρέφε- ται σέ ἐσᾶς ἀναζητώντας ἐνίσχυση στό ἔργο της.
Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ
