Δημήτριος μάρτυς, ὁ ἀθλήσας ἐν ΚΠόλει τῷ 1802 (Ἰανουαρίου 29)

Κατήγετο ἐκ Παλαιοκάστρου τῆς Χίου, ἐκ γονέων πτωχῶν, τοῦ Ἀποστόλη καὶ τῆς Μαρουλοῦς. Ἐν ΚΠόλει ἐργαζόμενος, νέος τὴν ἡλικκκίαν, προσῆλθεν εἰς τὸν Μωαμεθανισμόν, ἀλλὰ μετανοήσας καὶ ἐξομολογηθεὶς τὸ παράπτωμα, ἀφοῦ παρουσιάσθη εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ ἀπηρνήθη τὴν πλάνην του, ἐδήλωσεν ὅτι ἦτο καὶ θὰ μένῃ χριστιανὸς καὶ ἀδιαφορεῖ διὰ τὰς ἀπειλάς των· τότε συλληφθεὶς ἐφυλακίσθη, ἐρραβδίσθη καὶ τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη τῷ 1802.

Θεσσαλονίκη, οὐκέτι σοι μόνῃ κλέος ἔσται Δημήτριος μάρτυς·
καὶ γὰρ ἔχει καὶ Χίος.
Ἄλλον, ὃν εἵνεκα Χριστοῖο κτάνον ἄνδρες ἀπηνεῖς.

[Οἱ στίχοι Ἀθανασίου τοῦ Παρίου τοῦ καὶ τὴν Ἀκολουθίαν καὶ τὸ μαρτύριον τοῦ ἁγίου συντάξαντος· (ἴδ.  Νέον Χιακὸν Λειμωνάριον (ἐκδ. .1930, ἐν Ἀθήναις) σ. 141-152).]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου λειψάνων ἀνακομιδὴ (Ἰανουαρίου 29)

Κατὰ τὴν 29ην Ἰανουαρίου ἑορτάζομεν τὴν ἀνακομιδὴν τῶν λειψάνων Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου ἐκ Ρώμης, ὅπου οἱ χριστιανοὶ ταῦτα ἐκ τοῦ ἱπποδρομίου περισυνέλεξαν καὶ διεκόμισαν εἰς Ἀντιόχειαν. Ἡ σύναξις ἐν τῇ μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ.

Χάρις, λέουσιν, Ἰγνάτιε, παμβόροις,
σοῦ σώματος λιποῦσι καὶ πιστοῖς μέρος.
Ἔννάτῃ Ἰγνατίου ἐπάνοδος εἰκάδι τύχθη*.

[* Τῇ δ᾽ ἐννάτῃ ἐπάνοδος Ἰγνατίῳ εἰκάδι τύχθη ΝΒ. Ἀκολουθία εἰς τὴν ἀνακομιδὴν ἐν τῇ ἐμῇ συλλογῇ].

Σχετικὰ ἄρθρα: 

Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (Δεκεμβρίου 20)

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (Δεκεμβρίου 20)

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας, μαθητὴς τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου καὶ δεύτερος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας μετὰ τὸν Εὔοδον. Τοῦτον συναντήσας ὁ βασιλεὺς Τραϊανὸς (98-117), διερχόμενος ἐξ Ἀντιοχείας κατὰ τὴν ἐναντίον τῶν Πάρθων ἐκστρατείαν, προσεπάθησε διὰ παντὸς τρόπου ν᾽ ἀποσπάσῃ ἀπὸ τῆς πίστεως· ἀλλ᾽ ἀμεταθέτως οὗτος καὶ στερρῶς εἰς τὴν πίστιν ἐμμένων ἀπεστάλη ἐν συνοδείᾳ δέκα στρατιωτῶν εἰς Ρώμην, ἵνα δοθῇ εἰς βρῶσιν τῶν θηρίων·  ἀτάραχος ὁ εὐηγγελίζετο τὸν Χριστὸν ὅθεν διήρχετο καὶ ἐστήριζε τοὺς χριστιανοὺς εἰς τὴν πίστιν· εἰς Ρώμην δὲ ἐλθὼν καὶ ἐν μέσῳ τοῦ ἱπποδρομίου ριφθεὶς προσηυχήθη, ἵνα ἄρτος ἀποβῇ καθαρὸς τῷ Θεῷ· τὰ δὲ θηρία ἐπιτεθέντα κατ᾽ αὐτοῦ κατεσπάραξαν αὐτὸν ἀφέντα τὰ τραχύτερα τῶν κοκκάλων, τὰ ὁποῖα περισυλλεγέντα ἐκομίσθησαν εἰς Ἀντιόχειαν. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτοῦ ἐν τῇ μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ.

Περισσότερα...

Χάρις μάρτυς (Ἰανουαρίου 28)

Πότε καὶ ποῦ ἤθλησεν οἱ Συναξαρισταὶ σιωπῶσι· δηλοῦσι ἁπλῶς, ὅτι τοὺς πόδας ἐκκοπεῖσα ἐτελειώθη. 

Πόδας Χάρις τμηθεῖσα πρὸς Θεὸν τρέχει,
τοὺς ψυχικοὺς γὰρ οὐ συνετμήθη πόδας*.

[* οὐ συνετρίβη πόδας Α.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Παλλάδιος ὅσιος (Ἰανουαρίου 28, Νοεμβρίου 24 Δα)

Μέγας ἀσκητὴς ἐκ τῆς Συρίας, ἐπὶ τοῦ ὄρους Ἴμμαι (ἢ Ἤμμη) τὸν ἀσκητικὸν διανύσας δρόμον, ἔνθα ἔκτισε μικρὸν οἰκίσκον καὶ κατέκλεισεν ἑαυτόν, ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ διάγων. Τὸν βίον αὐτοῦ πλατύτερον ἔγραψεν ὁ Θεοδώρητος ἐν τῇ Φιλοθέῳ Ἱστορία (ἀριθ. 7), ὅστις διηγεῖται, ὅτι εὑρέθη ποτὲ πρὸ τοῦ κελλίου αὐτοῦ ἐσφαγμένος ἔμπορος, ὃν ἐλήστευσαν οἱ λῃσταὶ καὶ ἔρριψαν πρὸ τῆς θύρας τοῦ ἀσκητοῦ· ἐνοχοποιηθεὶς διὰ τὸν φόνον τοῦ ἐμπόρου, ὁ Παλλάδιος ἀνέστησεν διὰ θαύματος τὸν φονευθέντα, ὅστις διὰ τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὑπέδειξε τὸν φονέα καὶ ἀπήλλαξεν αὐτὸν τοῦ προσαφθέντος ἐγκλήματος. Τὸ τοιοῦτον κατέστησεν αὐτὸν γνωστὸν ὡς ἄνδρα ἅγιον καθ᾽ ἅπασαν τὴν περίχωρον. Ἔζησε θεοφιλῶς καὶ ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ. Εἰς τὸν ὅσιον Παλλάδιον συνέταξεν Ἀκολουθίαν ὁ συμπολίτης αὐτοῦ πρωτοσπαθάριος Ἀντιοχείας Ἀβράμιος, ἀποκειμένην εἰς τὸν Παρισινὸν Κώδικα 259 φ. 275α, καὶ ὁ Ὑμνογράφος Ἰωσήφ, φερομένην εἰς τοὺς Λαυριωτικοὺς Κώδ. Ε 191 φ. 98, Δ 6 φ. 77 καὶ Δ 168 σ. 129. Ἔν τινι τῶν τροπαρίων τοῦ Κανόνος (ᾠδ. η´, τροπ. β´) ὁ Ἀβραάμιος λέγει: «Λύμην ματαίαν τῶν βιωτικῶν σοφῶς ἔκλινας τύρβην τούτων ἐξέφυγες· Ἐγχωρίου δὲ πελάζοντος προσειρημένου Ἤμμη ὄρει καλύβην ἔπηξας ἀγῶνας τοὺς φρικτοὺς ἐκτελὼν ἐν αὐτῇ». Καὶ γ´ τροπ.: «Ἄνωθεν πάτερ ἦν τὸ Θαυμαστόν, τὸ Ἐγχώριον ὤφθη δὲ θαυμαστότερον εὐπροσδέκτοις σου ἐντεύξεσι μέχρι καὶ νῦν μέγα πέλον τῇ Ἀντιόχου πρὸς δὲ καὶ Βεροίᾳ χορηγοῦν εὐφορίας παντοίας καὶ τὸ σὸν θαῦμα κηρύττον». Τὸν Παλλάδιον τοῦτον ἐσφαλμένως ταυτίζουσι πρὸς τὸν Ἑλενουπόλεως Παλλάδιον τὸν συγγραφέαν τοῦ Λαυσαϊκοῦ· εἰς τὰς σῳζομένας αὐτοῦ Ἀκολουθίας οὐδὲν τοιοῦτον λέγεται. Ὑπῆρξεν ἀσκητὴς ὅσιος καὶ ἐν τῇ ἀσκήσει ἐν βουνῷ τὸ ζῆν εἰρηνικῶς ἐξεμέτρησεν· ἀλλ᾽ οὐδὲ ὁ Θεοδώρητος, ὁ βιογράφος αὐτοῦ, ὑπόμνησιν κἂν περὶ αὐτοῦ ποιεῖται ὅτι ἐγένετο ἐπίσκοπος.

Περισσότερα...

Ἐφραὶμ ὁ Σύρος (Ἰανουαρίου 28)

Μέγας τῆς Ἐκκλησίας πατὴρ καὶ διδάσκαλος, γεννηθεὶς ἐν Νισίβει περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ´ αἰῶνος, ἀλλὰ καὶ μέγας ἀναχωρητὴς καὶ ἀσκητής. Σύρος τὸ γένος καὶ ποιητὴς καὶ συγγραφεὺς γονιμώτατος, εἰς οὗ τὰ συγγράμματα, ἐν Συριακῇ γλώσσῃ γραφέντα, ἐνετρύφα ὁ σύγχρονος καὶ μετέπειτα ἀσκητικὸς κόσμος. Μετὰ τὴν κατάληψιν τῆς πατρίδος αὑτοῦ ὑπὸ τῶν Περσῶν, κατέφυγεν εἰς τὴν παρὰ τὸν Εὐφράτην Ἔδεσσαν καὶ εἰς τὸ πλησίον ὄρος ἔστησε τὴν ἀσκητικὴν αὑτοῦ φωλέα, ὅπου πλῆθος μοναχῶν συρρέων ἐδιδάσκετο· οἱ μεγάλοι τῆς Ἐκκλησίας πατέρες ὁμιλοῦσι περὶ αὐτοῦ μετὰ πολλοῦ θαυμασμοῦ, διότι εἰς τα συγγράμματα αὐτοῦ εὗρον πνευματικὴν τροφὴν ὑψηλὴν γενεαὶ ὁλόκληροι. Ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ ἐν Ἐδέσσῃ περὶ τὸ 373. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις ἐν τῷ μαρτυρίῳ τῆς ἁγίας Ἀκυλίνης ἐν τοῖς Φιλοξένου, πλησίον τοῦ Φόρου. 

Περισσότερα...