Ἀγάθη μάρτυς (Φεβρουαρίου 5)

Ὠραία καὶ εὐσεβὴς παρθένος καὶ πλουσία, ἐκ Πανόρμου καταγομένη τῆς Σικελίας καὶ κατὰ τοὺς χρόνους ζῶσα τοῦ βασιλέως Δεκίου (249-251). Διὰ τὴν εἰς Χριστὸν αὐτῆς πίστιν διαβάλλεται εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς Σικελίας Κυντιανόν, ὅστις παρέδωκεν αὐτὴν εἰς ἐθνικήν τινα γυναῖκα Ἀφροδισίαν, ἵνα μετατρέψῃ αὐτὴν τῆς ὀρθῆς πίστεως· ἀλλ’ ἀκλινὴς καὶ ἀμετάτρεπτος διαμείνασα, κακοποιεῖται καὶ ἐκκόπτεται τὸν μαστόν· εἶτα σύρεται ἐπὶ κεκομμένων ὀστράκων καὶ κατακαίεται διὰ τοῦ πυρὸς καὶ ρίπτεται ἐν φυλακῇ, ὅπου ἐξέπνευσε. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῆς ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτῆς τῷ ὄντι ἐν τῷ Κάστρῳ τῶν Ρῶς.

Περισσότερα...

Νικόλαος ὁμολογητὴς ὁ Στουδίτης (Φεβρουαρίου 4)

Ἐγεννήθη ἐν Κυδωνίᾳ τῆς Κρήτης περὶ τὰ τέλη τοῦ η′ αἰῶνος, ὅπου διήκουσε καὶ τὰ πρῶτα γράμματα. Ἐκ Κρήτης ἐστάλη ὑπὸ τῶν γονέων αὑτοῦ εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἔνθα ἐμόναζεν ἐν τῇ μονῇ τοῦ Στουδίου ὁ θεῖος αὐτοῦ Θεοφάνης, ὅστις καὶ κατέταξεν αὐτὸν ἐν τῷ καταλόγῳ τῶν μοναχῶν αὐτῆς τῆς μονῆς ἐκπαιδευθέντα καλῶς ὑπὸ τὴν χειραγωγίαν τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς, τοῦ διασήμου θεοδώρου οὗτινος ὑπέστη καὶ τὴν τύχην κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἐξοριῶν αὐτοῦ, ἐπὶ τῶν εἰκονομάχων. Πιστὸς μαθητὴς τοῦ διδασκάλου, ἐμμένων στερρῶς εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, ἐπολέμησε μετὰ τόλμης καὶ παρρησίας τοὺς ἀθετοῦντας τὴν προσκύνησιν τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ ἐδοκίμασε μετὰ καρτερίας τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰς ἐξορίας τῶν εἰκονομάχων βασιλέων. Συνεξόριστος τῷ Θεοδώρῳ, μετήλλαξε παντοίας φυλακὰς μετ’αὐτοῦ, τῆς Ἀπολλωνιάδος, τῆς Προύσης, τῶν Βονίτων, τῆς Σμύρνης, τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Ἀκρίτα μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Θεοδώρου (826), εἰς τοῦ ὁποίου παρέστη τὰς τελευταίας στιγμάς, ὃν καὶ ἔθαψεν ἐν Πριγκήπῳ· ἐκεῖ παρὰ τὸν τάφον τοῦ διδασκάλου αὑτοῦ διαμένων, προσεκλήθη παρὰ εὐσεβοῦς γυναικὸς εἰς τὴν πρωτεύουσαν, ἥτις ἀποκατέστησεν αὐτὸν εἰς ἴδιον αὑτῆς κτῆμα ἔξω τῆς πόλεως, ὅπου καὶ διέμεινεν· ἐκεῖθεν ἐπανῆλθεν εἰς τὴν μονὴν αὑτοῦ καὶ ἐξελέγη ἡγούμενος (847), ἀλλὰ μετὰ τριετίαν παρῃτήθη καὶ ἀπεσύρθη εἰς μετόχιον τῆς Μονῆς Στουδίου, εἰς τὸ Πραίνετον τῆς Νικομηδείας· ἀλλὰ καὶ ἐκεῖθεν ἀπεμακρύνθη, διὰ τὴν ἀντίστασιν αὐτοῦ κατὰ τῶν ὀπαδῶν τοῦ Φωτίου, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς Κων/πολιν, ὅτε ἀνήρ τις ἐυσεβὴς καὶ πλούσιος, ὁ Σαμουήλ, παρεχώρησεν αὐτῷ τόπον μεμακρυσμένον καὶ ἥσυχον «πρὸς τὰ τοῦ Λίβα μέρη», ὅπου ἔκτισε μονύδριον καὶ ἐφησύχαζεν· ἀλλά, μὴ ἐννοῶν νὰ ἐπικοινωνήσῃ μετὰ τοῦ ἱεροῦ Φωτίου καὶ τῶν ὀπαδῶν αὐτοῦ, ἔφυγεν εἰς Προικόνησον, ἐκεῖθεν εἰς Μυτιλήνην καὶ ὕστερον εἰς τὴν μονὴν τοῦ Στουδίου (866)· ἐν αὐτῇ δύο ἔτη διαβιοὺς ἐξεμέτρησεν τὸ ζῇν (868), ταφεὶς «ἐν τῷ κατ’ ἀνατολὰς τοῦ προδρομικοῦ τεμένους ἱερῷ καὶ πανενδόξῳ τῶν μαρτύρων σηκῷ» (ἴδ. Migne 105,825-925)

Ἔδοξε* τῷ στήσαντι μέτρα τῷ βίῳ
καὶ Νικόλαον ἐκμετρῆσαι τὸν βίον.

[* ἔνδοξε Β.]

Πηγή: Σωφρονίου πρ. Λεοντοπόλεως (Εὐστρατιάδου), Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1961.

Ἐπιμέλεια: Ἐμμανουὴλ Δρυλεράκης γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Αὐστρίας

Ἰωσὴφ νεομάρτυς ὁ Χαλεπλῆς, μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1686 (Φεβρουαρίου 4)

Διὰ συκοφαντίαν τῶν Τούρκων ἐκλήθη ὑπὸ τῶν ἀρχῶν πρὸς ἀνάκρισιν καὶ ἐξεβιάσθη νὰ ἀρνηθῇ τὴν πατρῴαν πίστιν, ἀλλ’ ἀρνηθεὶς ὑπεβλήθη εἰς διάφορα μαρτύρια καὶ τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθη.

Περισσότερα...

Ἁβράμιος ἱερομάρτυς, ἐπίσκοπος Ἀρβὴλ τῆς Περσίας (Φεβρουαρ. 4, Φεβρ. 5 Del.)

Οὗτος ἦν ἐπὶ Σαβωρίου βασιλέως τῆς Περσίας, ἐπίσκοπος τῆς περσικῆς πόλεως Ἀρβήλ. Κατὰ τὸ πέμπτο ἔτος τοῦ ἐν Περσίᾳ κατὰ τῶν χριστιανῶν διωγμοῦ συλληφθείς, προσήχθη εἰς τὸν ἀρχιμάγον Ἀδελφωρᾶν, ὅστις, μὴ πείσας αὐτὸν νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν Χριστόν, ἀλλὰ ἐλεγχθεὶς ὑπὸ τοῦ ἁγίου διὰ τὴν πλάνην αὐτοῦ, ἀπεκεφάλισεν αὐτὸν ἐν τῇ κώμῃ λεγομένη Θελὰμ (ἢ Θελμάν).

Περισσότερα...

Ἰσίδωρος ὁ Πηλιουσιώτης (Φεβρ. 4)

Ἐγεννήθη ἐν Ἀλεξανδρείᾳ περὶ τὸ 360 ἐκ γονέων θεοφιλῶν, ὅπου καὶ ἐξεπαιδεύθη καὶ ἐδίδαξε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὑψηλοτέρας φιλοσοφία ὀρεγόμενος κατέφυγεν εἰς τὸ Πηλούσιον ὄρος (ἐξ οὗ καὶ Πηλουσιώτης) καὶ ἐγένετο μοναχός. Ἐκεῖ ἐν τῇ ἀσκήσει καὶ τῇ μελέτῃ σχολάζων κατέστη διάσημος διὰ τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ, τὴν σοφίαν καὶ τὴν ἀσκητικὴν ἀγωγήν, κανὼν καὶ τύπος ἀστραβὴς τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Ἡ φήμη, καὶ τὸ κῦρος αὐτοῦ ἐξηπλώθη πανταχοῦ, πάσης δὲ τάξεως καὶ ἱερατικῆς καταστάσεως ἄνθρωποι ἀπετείνοντο πρὸς αὐτὸν ζητοῦντες τὴν λύσιν ποικίλων ζητημάτων καὶ ἀποριῶν, ὡς μαρτυρεῖ τὸ πλῆθος τῶν διασωθεισῶν αὐτοῦ ἐπιστολῶν (ἴδ. Migne Patr. gr. 78,17-1647)· ἤλεγχε μετὰ παρρησίας τοὺς παρεκτρεπομένους καὶ ἁμαρτάνοντας, ἐφώτιζε τοὺς πάντας διὰ τῶν θείων αὐτοῦ λόγων, ἐνουθέτει τοὺς βασιλεῖς, ὑπομιμνῄσκων αὐτοῖς τὰ καθήκοντα, ὑπεστηριζε τοὺς κλονιζομένους καὶ ἦν ὁ λύχνος ὁ φαινόμενος καὶ λάμπων καὶ «ἡ μοῦσα τῆς ἡμετέρας αὐλῆς», ὡς ἀπεκάλεσεν αὐτὸν ὁ ἱερὸς Φώτιος (Ἐπιστολὴ 2,44). Οὕτω κατὰ Θεὸν διανύσας τὴν ἀσκητικὴν αὑτοῦ ζωὴν ἀπέθανε περὶ τὸ 440 πλήρης ἡμερῶν.

Περισσότερα...

† Σταμάτιος καὶ Ἰωάννης νεομάρτυρες αὐτάδελφοι ἐκ Σπετσῶν καὶ Νικόλαος ὁ συνοδίτης αὐτῶν, μαρτυρήσαντες ἐν Χίῳ τῷ 1822 (Φεβρουαρίου 3)

Οὗτοι ἦσαν ἐκ τῆς νήσου Σπέτσαι· συνελήφθησαν ὡς χριστιανοὶ εἰς τὰ παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, παρὰ τὸν Τσεσμέν, καὶ ὠδηγήθησαν εἰς τὸν πασᾶν τῆς Χίου, ὅστις ἐξεβίαζεν αὐτοὺς νὰ προσέλθουν εἰς τὴν μωαμεθανικὴν πίστιν· ἀλλ’ ἀρνηθέντες ν’ ἀρνηθῶσι τὴν πατρῴαν εὐσέβειαν, ἀπετμήθησαν τὰς κεφαλάς.

Περισσότερα...