Ὁ τρόπος τῆς σιωπῆς
Μητροπολίτου Αὐστρίας καί Ἐξάρχου Οὑγγαρίας Ἀρσενίου
Ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ιησοῦ Χριστοῦ ἀνέτειλε στόν κόσμο τό αἰώνιο φῶς τῆς παρουσίας Tου, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Λόγου ἀποκαλύπτει τήν ἐν ἀφανείᾳ θριαμβευτική εἰσβολή τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ στην Ἱστορία. Ἑνός Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «θέλει» καί γίνεται ἄνθρωπος, «Ἑκὼν δέ τεχθεὶς ἐκ Κόρης»[1]. Τό μυστήριο τῆς ἐν χρόνῳ καί τόπῳ σαρκώσεως τοῦ Λόγου συνθέτει τήν Ἐκκλησία καί μᾶς χαρίζει τήν θεϊκή Υἱοθεσία. Ἡ μείξη με τόν Θεό γίνεται πλέον «τρίβος βατὴ»[2], ἀφοῦ «Ἶσος προῆλθε, τοῖς βροτοῖς ἑκουσίως»[3]. Τά πάντα γίνονται καινά, γεμάτα φῶς, διότι «Ἔσωσε λαόν, θαυματουργῶν Δεσπότης»[4]˙ ἀποκτοῦν νόημα ἀπό τήν μετοχή στήν ἐρχόμενη - ἀλλά ταυτόχρονα ἐν Χριστῷ παροῦσα - Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν ντρέπεται, οὔτε διστάζει νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδέλφια[5] Του, διότι Αὐτός ὁ Κύριος μετέχει «παραπλησίως τῶν αὐτῶν» [6] «καὶ σάρκα φορεῖ διὰ τὴν σάρκα͵ καὶ ψυχῇ νοερᾷ διὰ τὴν ἐμὴν ψυχὴν μίγνυται͵ τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον ἀνακαθαίρων»[7].